زبان خصوصی

از نظر ویتگنشتاین تنها در صورتی می توانیم بگوییم زبانی را فرا گرفته ایم ومعنای واژه های آن را دریافته ایم كه قواعد استفاده از واژه ها را رعایت كرده باشیم( پژوهشها بند 81) اصولاً از نظر ویتگنشتاین زبان برای اینكه معنایی داشته باشد از بعضی قواعد پیروی كند و از آنجا كه قواعد بوسیله جامعه و بر اساس توافق افراد جامعه ساخته می شود و پیروی از قواعد نیز جنبه اجتماعی دارد و لذا نتیجه می گیرد چیزی به نام زبان خصوصی وجود ندارد.

( بر این مگی. فلاسفه بزرگ. صص 557و556) قبل از هر چند ابتدا باید مشخص كنیم كه مواد و منظور ویتگنشتاین از مد زبان خصوصی، چیست، توجه با سخنان و می توان گفت كه زبان خصوصی زبانی نیست كه انسانها در تك گویی های خود بكار می برند زیرا با این امكان وجود دارد كه شخصی دیگری بتواند زبان آنها را به زبان ما ترجمه بكند بلكه منظور او زبانی است كه اصولاً  غیر قابل اشتراك و آموختن است زیرا واژه های این زبان به چیزهایی دلالت می كند كه فقط برای متكلم آن زبان قابل شناخت است یعنی به تجربه های شخصی و مستقم او دلالت دارد: « اما آیا می توانیم زبانی را هم تصور كنیم كه در آن شخص بتواند تجربه های درون خود- احساسها، حال و هوا و غیرعه.. را برای كاربرد شخصی خود بنویسد یا به آن بیان شفاهی ببخشد... واژه های منفرد این زبان قرار است به آنچه فقط برای شخص سخن گو می توانند دانسته باشد ارجاع دهند.» ( پژوهشها بند 243) از نظر پیرس این بند و طرحی كلی از  « زبان خصوصی است كه بر اساس آن زبان خصوصی، زبانی است كه تنها مبتكر این زبان
می تواند واژه های آن را بفهمد و هیچ شخص دیگری قادر به فهم آن نیست. از نظر پیرس ویتگنشتاین، دلایل اثبات می كند كه حتی مبتكر این زبان نیز قادر به كاربرد این زبان نیست زیرا هیچ معیار و محك عملی برای تشخیص صحت یا سقم كاربرد واژه های آن زبان وجود ندارد.