آشنایی با گیاه داروئی آویشن
آویشن یكی از قدیمی ترین گیاهان دارویی و ادویه ای است به طوری كه مصریان و یونانیان باستان از آویشن برای درمان بیماری های خود استفاده می كردند به علت خواص ضدباكتریایی، ضد قارچی و ضد انگلی اسانس آویشن، این گیاه از قرن 16 رسماً به عنوان یك گیاه دارویی معرفی شد و در تمامی فارماكوپه های معتبر خواص درمانی آن مورد تایید قرار گرفت نیومن در سال 1725، ماده |
دسته بندی | علوم پزشکی |
فرمت فایل | doc |
حجم فایل | 32 کیلو بایت |
تعداد صفحات فایل | 38 |
ریشه مستقیم، كم و بیش چوبی و انشعاب های فراوانی دارد. ساقه مستقیم، چهار گوش و ارتفاع آن متفاوت بوده و بین 20 تا 50 سانتی متر یافت می شود كه به شرایط اقلیمی محل رویش آن بستگی دارد. پایین ساقه چوبی است در حالی كه قسمت های فوقانی آن سبز رنگ بوده و انشعاب های فراوانی دارد. با گذشت سن گیاه، بر تعداد انشعاب های ساقه اضافه می شود و گیاه بسیار انبوه و بر پشت به نظر می رسد.
برگ ها كوچك، متقابل و كم و بیش نیزه ای شكل و بدون نوك و دمبرگ هستند. برگ ها پوشیده از كرك های خاكستری رنگ و حاوی اسانس است گل ها كوچك، نر ماده و به رنگ های سفید، صورتی یا ارغوانی مشاهده می شوند. گل ها به صورت مجتمع در قسمت های فوقانی ساقه هایی كه از بغل برگ ها خارج می شوند، به طور مجتمع پدیدار می شوند. كاسه گل دارای دو لبه كاملاً مشخص است. لبه بالایی دارای سه دندانه و كوتاه و نسبتاً پهن و لبه پایینی از دو دندانه بلند و باریك كاملاً مشخص تشكیل شده است. كاسه گل پوشیده از كرك های غده ای حاوی اسانس است، گل ها از سال دوم رویش، اواسط اردیبهشت ظاهر می شوند.
میوه فندقه به رنگ قهوه ای تیره و طول آن یك میلی متر است. داخل میوه چهار بذر به رنگ قهوه ای تیره وجود دارد. بذر آویشن بسیار زیر است و وزن هزار دانه آن 25/0 تا 28/0 گرم است.
پیكر رویشی آویشن از بوی مطبوعی برخوردار است كه ناشی از وجود اسانس است. اسانس در كرك های غده ای ساخته و ذخیره می شود. اندام های هوایی این گیاه (غیر از ساقه های چوبی) حاوی اسانس هستند. مقدار اسانس در شرایط اقلیمی مختلف متفاوت و بین 1 تا 5/2 درصد است. در پیكر رویشی آویشن غیر از اسانس تركیب هایی مانند تانن (8 تا 10 درصد)، فلاونوئید، ساپونین و مواد تلخ وجود دارد.
بذرهای آویشن 2 الی 3 سال از قوه رویشی خوبی برخوردار هستند. در شرایط اقلیمی مناسب 14 تا 20 روز پس از كاشت، سبز می شوند. رشد اولیه این گیاه بسیار كند و بطئی است. آویشن در اوایل رویش نسبت به ساقه بسیار حساس است و به تابش نور كافی نیاز دارد. با گذشت سن (گیاهان چند ساله) در اوایل بهار (فروردین) رویش گیاهان آغاز می شود و از اواسط اردیبهشت، اولین گل ها ظاهر می شوند و گل دهی تا اواخر خرداد همچنان ادامه می یابد. چنانچه گیاهان در تابستان برداشت شوند، تحت شرایط اقلیمی مناسب و با تشكیل ساقه های گل دهنده مجدداً به گل می روند.