بررسی آداب و احكام ازدواج در دین‌های مزدایی و مسیحیت و اسلام

در ایران باستان زن مقام بسیار ارجمندی داشت و دربسیاری از شئون زندگی با مرد همكاری می‌كرد. درست است كه پسر به خاطر شركت در كارهایی مثل جنگ و شكار و كشاورزی مورد توجه و مهر بیشتر بود، آیات بسیاری دراوستا وجود دارد كه در آنها فرد از درگاه خداوند و فرشتگانش خواستار پسر است. با این حال آیاتی در اوستا یافت می‌شود كه بر یكسان‌بودن ارزش پسر و دختر دلالت دارد در دعای "اهمائه ریشچه"[1]، فرد درضمن درخواست نعمتهایی مانند تندرستی، شادمانی روانی، زندگی مرفه و آسوده از اهورا خواستار است كه فرزندان نامی و مشهور نیز به او عنایت نماید، واژه اوستایی كه در این دعا آمده است: "آسنا مچذره زینتم"[2] است كه به معنی فرزند نامی و مشهور است و فرزند اعم از دختر و پسر است در اندرزنامه "آذربادمهراسپندان" آمده است زن و فرزند خود را از فرهنگ باز مگیر كه تو را تیمار و رنج گران از آن نرسد و پشیمان نشوی. در مورد آموزش اصول اخلاقی و  مذهبی و دیگر دانشها، تربیت دختر و پسر یكسان بود و هر دو به یك اندازه بهره‌مند می‌شدند.[3]

پروفسور"كریستین‌سن"[4] خاورشناس نامی دانماركی دركتاب خود به نام شاهنشاهی ساسانیان می‌نویسد: دوشیزگان ایران باستان تنها با وظایف خانوادگی آشنا نمی‌شدند، بلكه اصول اخلاقی و قوانین مذهبی اوستا را نیز فرا می‌گرفتند و چه در اجتماع و چه در زندگی خصوصی از آزادی عمل برخوردار بودند. این آزادی عمل به اندازه‌ای بود كه اگر دوشیزه‌ای می‌خواست حتی برخلاف میل والدین خود، با پسری زناشویی كند، پدر و مادر او نمی‌توانستند ازاین كار جلوگیری كنند و موبدان بدون رضایت والدین دختر نیز به تقاضای آنها برطبق قانون ترتیب اثر می‌دادند.