راه كارهای مقابله با آنفلوانزای طیور

بیماری آنفلوانزای طیور در اثر یك ویروس آنفلوانزا می تواند ایجاد گردد. ویروس این گروه از لحاظ شدت بسیار گسترده اند. برخی سویه ها (بخصوص سروتیپهای H₇ , H₅ ) بسیار بیماریزا و مسری بوده كه قادر به ایجاد مرگ و میر به میزان بیش از 90 درصد در برخی گله ها می گردند. عفونت توسط سویه H₅N₁ موردی است كه اخیراً در آسیا به انسان سرایت نموده و تعداد بسیاری را آلوده نموده است. با عفونت ویروسی بسیار حاد علائم كلنیكی ممكن است بصورت مرگ و میر بالا ناگهانی، احتمالاً با شروع تب و یا دپرس شدن شدید ظاهر یابد. علائم التهاب مخاط چشم، حركت سریع چشمها، التهاب سینوسها و سر سیانوزه متورم ممكن است در پرندگان مبتلا مشاهده گردد. شكل خفیفتر بیماری ممكن است بصورت علائم تنفسی غیر اختصاصی تظاهر كند. در گله های مادر و تخمگذار علائم بصورت كاهش شدید و ناگهانی تولید یا افزایش تعداد تخم مرغهای پوست نازك و نرم (لمبه) بروز نماید.

انتشار بیماری

پرندگان مهاجر بخصوص پرندگان آبزی، عمده ترین منابع ویروسهای آنفلونزا محسوب گردید كه موجب شروع شیوع گسترده بیماری در آسیا گردیده اند. پرندگان مهاجر با توجه به رفتار مهاجرتی آنها از طریق مدفوع، قادر به انتقال و انتشار ویروسها بطور گسترده از منطقه كشور یا قاره ای به منطقه دیگر می باشند و شیوع بیماری غالبا در نزدیكی مسیرهای مهاجرتی آنها اتفاق می افتد. پرندگانی كه مسیرهای طولانی پرواز می كنند، خسته و تحت استرس بوده و دفع ویروس در این هنگام به دلیل جستجو برای منابع غذایی در مكانهای طیور تجاری افزایش یافته و در این مواقع احتمال آلودگی پرندگان تجاری فزونی می یابد.

انتشار آلودگی به پرندگان منطقه اغلب از طریق آلودگی به وسیله مدفوع پرندگان آلوده رخ می‌دهد. تماس مستقیم با مدفوع توسط پرندگان یا انتقال بصورت غیر مستقیم از طریق پرسنل و تجهیزات به فارمهای طیور از مهمترین راههای انتقال عامل بیماری محسوب می گردد. انسان مسلما مهمترین راه انتقال بیماری در داخل مناطق تولید طیور می باشد. پرسنل از طریق لباس، چكمه، وسایل و دستها، ویروس را از یك سالن به سالن دیگر منتقل می نمایند. حشرات و جوندگان ممكن است بعنوان ناقلین مهم منطقه ای عمل نمایند. حركت در داخل منطقه پرورش طیور می تواند بسرعت از طریق ذیل صورت پذیرد: