سوختگی

اختلال استرس پس از آسیب متعاقب وسعت سوختگی افزایش می‌یابد (7)، در سوختگیهای شدید تخریب جسمی، معنوی، اجتماعی و عاطفی مشاهده می‌شود، بدنبال آن اختلال استرس پس از آسیب شكل می‌گیرد (8) آرین مهر در ترجمه كتاب شوارتز میزان آن را 50% ذكر می كند(9). این روند در سوختگیهای خفیف و متوسط نیز مشاهده می‌شود؛ درد، پانسمانهای مكرر زخم و ترس از بد شكلی حتی برای مدتی كوتاه تاثیر عمده‌ای بر كیفیت زندگی فرد مبتلا می‌گذارد (10). تغییرات در برنامه‌ روزمره زندگی، فعالیت جسمانی، وضعیت اجتماعی،روانی وشغلی پیش می‌آید (11). این تغییرات در قالب اختلال استرس پس از آسیب جای می‌گیرد (12).

اهمیت اختلال استرس پس از آسیب در مبتلایان سوختگی شدید كاملاً شناخته شده است، اما اهمیت آن درمبتلایان سوختگی خفیف و متوسط كه نیاز به چند روز بستری در بیمارستان دارند و یا حتی به احیای مایعات نیازی ندارند كاملاً شناخته شده نیست و منجمله توجه كمی به آن شده است در صورتیكه حجم زیادی از واحد‌‌های سوختگی را به خود اختصاص می‌دهد (13) و با بالاترین میزان مراقبتهای ویژه پرستاری از نظر مراقبت زخم، كنترل عفونت، حمایت و اطلاعات تغذیه‌ای در این مصدومین گزارش شده است‌ (14). آنچه مسلم است عامل وسعت و شدت سوختگی در كنار مجموعه عوامل قبل از آسیب مانند  بیماریهای روانی قبلی و رفتار‌های سازگاری فرد، ماهیت آسیب مثل وسعت و جایگاه سوختگی و پس از آسیب منجمله حمایت خانواده، دوستان و اجتماع می‌تواند میزان اختلال استرس پس از آن آسیب را مشخص سازد (15).

تحقیق توصیفی كه در سال 1999 توسط هامویی و همكاران به منظور بررسی اختلال استرس پس از آسیب
 

در بیماران سوخته بستری شده در بخشهای سوختگی بیمارستانهای وابسته به دانشگاه مراكش انجام دادند. و برای انجام كار 60 مصدوم سوخته بطور تصادفی انتخاب نمودند. نتایج نشان داد كه 3/23 افراد دچار این اختلال             بودند(16).

نتایج حاصل از تحقیق Ehde و همكارانش (1999) به منظور بررسی علایم اختلال استرس پس از آسیب بدنبال صدمات حاد سوختگی در مراكز سوختگی امریكا نشان داد كه 21% از مصدومین سوخته علایم اختلال استرس پس از آسیب را تجربه كرده و بین اختلال استرس پس از آسیب با شدت سوختگی ارتباط معنا‌دار آماری وجود داشته است (001/0 < P) (17).

اگر اختلال استرس پس از آسیب در مصدومین سوختگی خفیف‌ و متوسط شناخته نشود از یك سو دوره درمان را با شكست مواجه می سازد و فرایند التیام، بهبودی و نوتوانی را در طی بستری شدن و ترخیص بغرنج می‌نماید و سیر درمان روند كندی در پیش می‌گیرد‌‌ (18) و از سوی دیگر عوارض و تأثیرات این اختلال از فرد دچار مشكل فراتر رفته و بر خانواده و جامعه تأثیرات سوء رفتاری و روانی برجای می‌گذارد (19).