ناشنوایان و مشكلات تدریس آنها

سرگذشت یك معلم

جبار باغچه بان كودكی كنجكاو و فعال بود كه كتاب می خواند شعر كودكانه می سرود و به نقاشی عشق می ورزید هر كاغذ پاره ای كه به دست می آورد كه ساعتی نمی كذشت كه تصویری از گل و درخت یا كوه و جنگل بر آن نقاشی می كرد پدرش با این كارها روی خوشی نشان نمی داد و او را به شدت از این كار منع می كرد پدرش نقاشی را كاری عبث می پنداشت و هر گاه او را در حال نقاشی می دید او را مواخذه می كرد .اسم پدرش استاد عسكر بنا بود و از ارومیه به ایروان در قفقاز رفت و او را همراه خود برد و به شاگردی پدرش می پرداخت اما این كار طبع ذهن جویای او را راضی نمی كرد و لابه لای كار درس نیز می خواند در آن زمان چند مدرسه به سبك جدید دایر شده بود و او را به آموزگاری در یكی از آنها پرداخت بعد از چند سال به ایران برگشت و در شهر مرند به معلمی ادامه داد و بعد از چند سال به تبریز رفت و كودكستانی در تبریز برای اولین بار احداث كرد و هدف او از این كار این بود كه كودكان قبل از اینكه به مدرسه بیایند در كوچه و خانه مشغول بازی هستند چرا به جای اینكه این كارها و اسم این كودكستان را (باغچه اطفال) نام گذاری كرد.

در همان اوایل بود كه مادری فرزند كرولال خود را برای ثبت  نام به مدرسه آورد و گفت كه هیچ مدرسه ای فرزند مرا قبول نمی كند . ولی جبار جواب منفی به مادر نداد و كودك را پذیرفت و به فكر افتاد چگونه به كودك خواندن و نوشتن یاد بدهد .چند ماه بعد دو كودك كرولال دیگر به كودكستان باغچه اطفال آمدند جبار با خود فكر كرد و می خواست به هر ترتیب بود سه كودك را تعلیم دهد او شنیده بود كه در اروپا چنین موسسات كودكان كرولال وجود دارد و با آنها تماس گرفت و معلوماتی به دست آورد دو روش صدای كشیده و لب خوانی را به آن سه كودك آموخت روز امتحان این سه كودك تمام حیاط و پشت بام كودكستان پر از مردم بود آنها باور نمی كردنند كه این سه كودك خواندن و نوشتن یاد گرفته اند و بله جبار موفق به این كار برای اولین بار در ایران شده بود او با این كار خدمت بزرگی به كودكان كرولال كرد و بعدها به تهران رفت و مدرسه بزرگی احداث كرد و در آذر ماه سال 1345 در گذشت .

و بعد دخترش راه او را ادامه داد .