لباسهای آویزان بالكن‌ها به زحمت خود را روی طناب نگه می‌دارند. ساختمان‌های زوار در رفته و پیر، هر از گاه به تكانی بزرگ می‌اندیشند كه روزی دلشان را تكان می‌دهد و هری فرو خواهند ریخت. و آن وقت خیلی‌ها همراه با آنها  خواهند مرد! می‌گویند 2 میلیارد و 500 میلیون تومان آن هم برای متعادل سازی كوی دانشگاه، هزینه لازم است. سیستم برق اینجا 75 درصد مستهلك اعلام شده است و 400 میلیون تومان هزینه می‌خواهد. دست روی هر جا كه بگذاری، همین طوری است. سیستم‌های گرمایشی، ایزوگام ساختمان، مخابرات و سیستم اتوماسیون ورود و خروج دانشجویان و … امّا با این حال 140 میلیون تومان برای تعمیرات كوی اختصاص یافته است.

اتاق‌های 6 نفره، بهترین شرایط درس خواندن را برایت جفت و جور كرده‌اند. بوی تند جورابها، ظرفهای نشسته و سطلهای آشغال چشم انتظار كه دوست دارند روزی خودشان را تخلیه كنند و خرناسهای كشدار مصطفی، سوسك های كپل و چاقی كه هر از چندی شاخك‌های فر نزده‌شان را از توی سوراخ‌های دستشویی برایت تكان می‌دهند یا صدای صادق كه با لهجه غلیظ تركی‌اش، قربون و صدقه مادرش در میانه می‌شود و …

خدا پدر تابستان را بیامرزد! چمن سبزی بود كه دور از این همه آشفتگی می‌توانستی چند دقیقه‌ای دستی به سر و روی كتابهایت بكشی.

400 دانشجو در پردیس مركزی كوی، 2800 نفر در چهار ساختمان خوابگاهی شهید چمران، 2500 دانشجو در خوابگاه‌های فاطمیه، 1200 دانشجوی دختر و در 4 ساختمان پراكنده در اطراف دانشگاه تهران و 1300 دانشجو در یك ساختمان دیگر در اطراف دانشگاه ساكن این اتاق‌های 6 نفره‌اند.

سرگذشت یك معلم

جبار باغچه بان كودكی كنجكاو و فعال بود كه كتاب می خواند شعر كودكانه می سرود و به نقاشی عشق می ورزید هر كاغذ پاره ای كه به دست می آورد كه ساعتی نمی كذشت كه تصویری از گل و درخت یا كوه و جنگل بر آن نقاشی می كرد پدرش با این كارها روی خوشی نشان نمی داد و او را به شدت از این كار منع می كرد پدرش نقاشی را كاری عبث می پنداشت و هر گاه او را در حال نقاشی می دید او را مواخذه می كرد .اسم پدرش استاد عسكر بنا بود و از ارومیه به ایروان در قفقاز رفت و او را همراه خود برد و به شاگردی پدرش می پرداخت اما این كار طبع ذهن جویای او را راضی نمی كرد و لابه لای كار درس نیز می خواند در آن زمان چند مدرسه به سبك جدید دایر شده بود و او را به آموزگاری در یكی از آنها پرداخت بعد از چند سال به ایران برگشت و در شهر مرند به معلمی ادامه داد و بعد از چند سال به تبریز رفت و كودكستانی در تبریز برای اولین بار احداث كرد و هدف او از این كار این بود كه كودكان قبل از اینكه به مدرسه بیایند در كوچه و خانه مشغول بازی هستند چرا به جای اینكه این كارها و اسم این كودكستان را (باغچه اطفال) نام گذاری كرد.

در همان اوایل بود كه مادری فرزند كرولال خود را برای ثبت  نام به مدرسه آورد و گفت كه هیچ مدرسه ای فرزند مرا قبول نمی كند . ولی جبار جواب منفی به مادر نداد و كودك را پذیرفت و به فكر افتاد چگونه به كودك خواندن و نوشتن یاد بدهد .چند ماه بعد دو كودك كرولال دیگر به كودكستان باغچه اطفال آمدند جبار با خود فكر كرد و می خواست به هر ترتیب بود سه كودك را تعلیم دهد او شنیده بود كه در اروپا چنین موسسات كودكان كرولال وجود دارد و با آنها تماس گرفت و معلوماتی به دست آورد دو روش صدای كشیده و لب خوانی را به آن سه كودك آموخت روز امتحان این سه كودك تمام حیاط و پشت بام كودكستان پر از مردم بود آنها باور نمی كردنند كه این سه كودك خواندن و نوشتن یاد گرفته اند و بله جبار موفق به این كار برای اولین بار در ایران شده بود او با این كار خدمت بزرگی به كودكان كرولال كرد و بعدها به تهران رفت و مدرسه بزرگی احداث كرد و در آذر ماه سال 1345 در گذشت .

و بعد دخترش راه او را ادامه داد .