ورزش و فراغت در تفكر اجتماعی

به گفته تحلیل گرانه، به مدت ربع قرن و شاید بیشتر، مناظره جامعه شناسانه ای در مورد ورزش و فراغت وجود داشته است.

در واقع مدت ها پیش از قرن نوزدهم، تفكر جامعه شناسانه (كامت، اسپنسر، ماركس) در جستجوی تعریف اجماعی، هم از دیدگاه جامعه به عنوان ساختار پیچیده كلی و هم نسبت آن با مؤسسات خاص بود، آدام فرگوسن، در مورد ورزش به عنوان مؤلفه ضروری زندگی شهری گفتگو نمود¹. فرگوسن از نوشتجات قرن هجدهم، ورزش را به عنوان گونه ای از مراسم اشتراكی كشف كرد كه از طریق آن می شد انسجام اجتماعی را نشان داد. در مورد ماركس، جامعه كمونیست. فرصتی ارائه كرد تا صبحگاهان به شكار بپردازد و بعد از ظهر ماهی بگیرد و عصر گوسفند پرورش دهد. دوركیم، مراسم مذهبی خاصی را به عنوان رسیدن به “نمای بیرونی تفریح” استنباط نمود².

اظهار عقیده كرده اند كه ورزش و فراغت، موضوعات جنبی و حتی به معنی درخواست جامعه شناسانه بوده اند. پژوهش برای این فصل، درگیری با بسیاری از موضوعات كلاسیك جامعه شناسانه را ایجاب می كند و در حالی كه كسی نمی تواند بگوید كه آیا وبر فوتبال بازی كرده، یا رزا لوكزامبوگ از نقاشی لذت برده، یا آدام فرگوسن شینتی تماشا كرده، بدیهی است كه ماركس، وبر، دوركیم، سیمل و دیگران همگی به ورزش و فراغت به عنوان هیچ چیزی جز موضوعی جنبی نگاه نكردند. در یك یادداشت معاصرتر نه تنها می دانیم كه آنتونی گیدتر از باشگاه فوتبال تاتنهام هات سپر حمایت می كند و می دانیم كه مدیر كنونی شورای پژوهشی علوم اقتصادی و اجتماعی از ؟؟ حمایت می‌كند. اما مهمتر آنكه ورزش و فراغت و همچنین در سنن معاصر افكار اجتماعی و سیاسی نظیر فمینیسم، پستمدرنیسم، جامعه شناسی تصویری و مطالعات فرهنگی كه فقط نام چند تا را به عنوان مثال آوردیم به تصویر كشیده شده اند. همچنین كوشیده ایم تا نشان دهیم كه چگونه تحقیقات ورزش و فراغت، به فهم موضوعات جامعه شناسانه معاصر نظیر، بدن، جهانی سازی، فضای اجتماعی، مذهب، محیط زیست، مصرف، احساسات، ملیت گرایی و هویت فرهنگی كمك كرده است.