نقش گیاهان در علم پزشكی

طب و طبابت و به طور اعم معالجات از اولین مسائلی است كه بشر برای حفظ اعتدال و توازن مزاج  در بروز امراض جهت اعاده سلامتی به آن روی آورده نسبت به وضع قوانین، امكانات، تحقیقات و گردآوی لازم ومسائل مربوطه نهایت باریك بینی و دقت را معمول داشته، زیرا به هر صورت جان آدمی گنجیه ودیعه ای است كه حفظ آن ذاتی و غریزی است .

در طی قرون و اعصار متمادی مردم به خواص درمانی گیاهان پی برده اند و دانشمندان بزرگی  در اقصی نقاط جهان، دراین زمینه تحقیق و كار كرده اند و كتا بها نوشته اندو همزمان با سایر نقاط دنیا در ایران نیز استاتید و دانشمندان بلند پایه ای چون اوبو‌علی سینا، محمد زكریای رازی، سید اسماعیل جرجانی و ابونصر موفق هروی قرن های متمادی علم پزشكی ئ درمانی جهان را تحت تاثیر قرار داده و به حدی ارتقاء علمی یافته اند كه آثار آنها به اروپا رفته وتا قرون شانزده و هفده، تعلیمات منحصر به فرد دانشگاهی را تشیكل داده وهنوز مضامین آن مورد تتبع و ترجمه و استفاده است.

فارماكوكنوزی كه معنی تحت الفظی آن داروشناسی (علم الادویه) است، جزئی از هنر و علم پزشكی به شمار می آید و آغاز آن از زمانی است كه بشر ب درمان بیماری‌ها پرداخته است. فارماكوگنوزی از تمدن های كهن، كه در آنها از اجزای حیوانات و گیاهان، محلول های شفا بخش وتهیه می كردند و آنها را برای از  بردن آلام و كاستن رنج ومقابله با بیماری ها به كار می بردند و ریشه گرفته است. منشا اولیه فارماكوگنوزی را می توان در اسرار جادوگری قبایل بشری دانست كه توانسته است دوره ثبت نشده اسرار طب انسانی را پشت سر بگذارد وسیر تكاملی خود را از مرحله بدوی تا به امروز كه عصر استفاده  از عوامل اختصاصی است به خوبی طی نماید.