گروه ویتامین B

بر اساس مطالعات متابوبیكی نشان داده شده است كه میزان ریبوفلاوین در زنان جوان و مسن تر كه بطور متوسط (5-5/2) ورزش كرده‌اند، بنظر می رسد كه طی دوره فعالیت كاهش یافته باشد. همچنین طی دوره رژیم غذایی و یا رژیم همراه با فعالیت ورزشی این میزان كمتر از دوره كنترل بوده است. هیچگونه مطالعات متابولیكی به مقایسه میزان ویتامین در افراد دارای فعالیت و افراد كم تحرك نپرداخته است. به نظر می رسد فعالیت بدنی میزان ویتامین را حتی در افرادیكه مقدار كاملی از آنها هم دریافت می‌كنند، كاهش می‌دهد. بنابراین افرادیكه دریافت انرژی خود را محدود می سازند و یا رژیم غذایی سختی برای خود می گذارند. در معرض خطر بیشتری برای كمبود ویتامین به ریبوفلاوین و میزان ویتامین 6-Bهستند. مقدمه: دو سؤال مرتباً توسط افرادیكه درگیر فعالیت‌های فیزیكی هیتند پرسیده می‌شود: 1) آیا فعالیت نیاز به ویتامین خاصی را افزایش می دهد؟ 2) آیا افزایش میزان ویتامین در بدن پیشرفت فعالیت‌های ورزشی را بهبود می بخشد؟ بدلیل اینكه ویتامین به ریبوفلاوین و ویتامین 6-B (پیریدوكسین) فاكتورهای همراه بسیاری از عملكرد‌های متابوبیكی هستند كه انرژی تولید می‌كند این سؤال بسیار بجا و مناسب است. اخیراً، رژیم غذایی توصیه شده (RDAs) برای این مواد مغذی بر اساس دریافت انرژی (ویتامین و ریبوفلاوین) و پروتئین (ویتامین 6-B) بررسی و تجویز می‌گردد. اگر یك شخص از نظر فیزیكی بسیار فعال باشد، منطقی است كه فرض شود می بایست دریافت انرژی و پروتئین افزایش یابد. متاسفانه این موضوع همیشه صحیح نیست. در افرادیكه رژیم غذایی نامناسبی دارند، یك چنین مواد مغذی نمی بایست با افزایش دریافت انرژی و پروتئین تامین گردد. بلكه برعكس اگر افراد فعالیت فیزیكی خود را افزایش دهد و دریافت انرژی خود را محدود سازند، نیاز برای این ویتامین‌ها ممكن است بیشتر افزایش یابد. این مقاله به بازبینی مطالب اخیر می پردازد تا روشن شود كه آیا فعالیت یا سوخت و ساز این ویتامین ها افزایش می دهند. ابتدا، منبع رژیم برای هر یك از این ویتامین‌ها بطور مختصر بررسی می‌گردد. سپس فعالیت‌های وابسته به ورزش، مواد مورد نیاز، اندازه‌گیری میزان‌ها و نسبت‌های تئوریكی برای نیاز افزایش یافته بطور مختصر بررسی می‌گردد. آنگاه در مرحله سوم اثرات نقصان ویتامین یا محدوده ویتامین و میزان آنرا را در ارتقای فعالیت فیزیكی و كار بررسی می‌كند. سرانجام مشخص شد كه هر ویتامین وابسته به دریافت یك مواد مغذی و اطلاعات موجود روی موقعیت مواد غذایی و مواد مورد نیاز برای افراد فعال است. بدلیل اینكه اطلاعات تحقیقی محدود است. این مقاله به بررسی اینكه آیا فعالیت ورزشی به افزایش تجهیزات یا تغییر میزان مواد غذایی دیگر چون ویتامین B-كمپلكس (نیاسین، فولان، وینتامین 12-B، اسید پنتوسنیك، ویبوتین) می انجامد یا نه نپرداخته است.

تغذیه رژیمی افراد فعال

تنها یك تحقیق محدود به بررسی تغذیه افراد فعال نسبت به ورزشكاران نسبت به تیامین، ریبوفلاوین و ویتامین 6-Bپرداخته است. طبق، این تحقیق، این مبحث ابتلا شامل مطالعاتی خواهد بود كه به بررسی مواد مغذی رژیمی می پردازد (كه حداقل 4-3 ثبت رژیمی) را از ورزشكاران طی 10 سال گذشته جمع آوری می‌كند ولی همچنین به بازبینی اطلاعات محدود شده روی افراد فعال می پردازد. در كل، مطالعات مردان فعال كه بطور مناسب رژیم غذایی از تیامین (54-45 و 12)، ریبوفلاوین (54-50 و 48-45 و 36 و 12)، و ویتامین 6-B (56 و 55 و 53-49 و 46و 45 و 37 و 33) داشته اند. همواره با دریافت انرژی مناسبی در این افراد بوده است. تنها گایولند ات آل (12) دریافت های كمی را از ویتامین 6-B در جوان (20 ساله) ورزشكار مرد گزارش كرد. و 67 درصد موارد آنها كمتر از 100 درصد از 1989 RDA را مصرف كردند و گروه به عنوان یك كلیت نسبت ویتامین 6-B را به پروتئین 013/0 داشت. هیچ مطالعه ای میزان كمی از تیامین یا ریبوفلاوین را در مردان جوان فعال گزارش نكرد. و تنها 2 (46 و 49) نقش گزارش كردند كه بعضی از موارد آنها (18-5 درصد) كمتر از 1989 RDA از این 2 تیامین را دریافت كردند. علاوه بر آن، هیچ مطالعه ای دریافت پایین تیامین یا ریبوفلاوین را به عنوانmg در هر (kcal/d1000) KJ418 نشان نداد. این نشان می‎دهد كه دریافت انرژی بالا در مردان فعال رژیم غذایی بالایی را در همه این ویتامین ها معمولاً 2-5/1 بار RDI می طلبد.

همانطور كه انتظار می رفت، دریافت های رژیم از این ویتامین ها عموماً در زنان فعال نسبت به مردان پایین تر بود. تاكنون، بیشتر مطالعات دریافته اند كه متوسط دریافت برای تیامین و ریبوفلاوین متناسب بوده است. (38، 40، 46، 47، 51، 59، 57).

تنها كاینو رائی ات آل (60) متوسط دریافت تیامین و ریبوفلاوین را با میزان مواد مغذی پایین تر از افراد مصرف كننده و فعال بدون دریافت تجهیزات برای تیامین، ریبوفلاوین یا ویتامین 6-B نشان داد.