بررسی سیستم آتشباری نانل در معادن

در سال 1956، آنفو (نیترات آمونیوم و گازوئیل) وارد بازار آمریكا شد. در سال 1985 نیترونوبل، آنفوی جدیدی را كه مقاومت بیشتری در برابر آب داشت به نام Akvanol عرضه كرد.

و در سال 1960، اسلاری و مواد منفجره با گرانروی بالا تولید شدند  ودر سال 1970 امولسیونهای انفجاری (امولیت) و در سال 1980، آنفوی تقویت شده جدید (امولان) تكمیل و عرضه شدند كه تحول جدیدی را در چالهای آبدار بوجود آوردند. (9)

مواد منفجره صنعتی را به دسته های زیر تقسیم گردیده اند: (7)

1. مواد منفجره دانه ای مثل باروت و نیترات آمونیوم
2. مواد منفجره ژله ای
3. دینامیت ها

1-2- باروت

باروت  مخلوطی مكانیكی از نیترات سدیم یا پتاسیم زغال و گوگرد است. در حالی كه هیچكدام از آنها ماده منفجره نیستند. باروت از مواد منفجره كند سوز است و سرعت سوختن آن در مقایسه با مواد منفجره قوی خیلی كمتر از آنهاست. تركیب انواع باروت در جدول (1-1) آمده است.

جدول (1-1): تركیب انواع باروت (7)

حساسیت به ضربه و سرعت سوختن باروت نیترات سدیم دار (B) كمتر از باروت نیترات پتاسیم دار (A) است. ازدیاد زغال سبب كمتر شدن سرعت سوخت می‎شود. مقدار رطوبت كمتر از 2% و تغییر مختصر گوگرد اثری در سرعت سوختن باروت ندارد. باروت درفضای باز با سرعت 1cm/sec می سوزد و چنانچه شرایط سوختن سریع فراهم شود سرعت سوختن آن به 450m/sec می رسد. باروت را می‎توان به صورت فله در چال ریخت یا به صورت فشنگهای ساخته شده به شكل استوانه مصرف كرد