موانع فرهنگی ارتقاء شغلی زنان (مدیریت دولتی)

هرگز در تاریخ به اندازه امروز توافق در مورد اینكه مهمترین پیشتاز توسعه، مشاركت همه انسانهاست، وجود نداشته است و برای رسیدن به این نقطه راه درازی پیموده شده است. در این میان زنان چون مردان به عنوان منابع ارزشمند سازمانی در توسعه پیشرفت جامعه خود نقش تعیین كننده ای دارند. زنان ومردان به همراه هم قادرند تا جامعه و كشور را در مسیر رشد و توسعه قرار دهند و از نیروهای خود، به گونه ای هم افزا جامعه را بهره مند سازند. جوامعی كه توانسته اند با تفكر راهبردی موفق به تدوین قوانینی برای بهره برداری از اندیشه های خلاق و قدرت سازندگی زنان بشوند و در واگذاری فرصت برای ابراز شایستگی و لیاقت به كلیه شهروندان اعم از زن و مرد، مساوات را رعایت كنند، بیش از سایر جوامع پیشرفت كرده‌اند. ( الوانی،ضرغامی‌فرد، 1380،2)

زنان نیمی از جمعیت فعال جهان را تشكیل می دهند . تخمین های آماری نشان می دهد كه 60 درصد از افزایش نیروی كار در دهه آینده را زنان تشكیل خواهند داد. از سال 1970 تعداد زنان در مشاغل اجرایی، اداری و مدیریتی به طور چشمگیر افزایش یافته اما نسبت زنانی كه در سطوح بالای شغلی به كار گرفته می‌شوند، هنوز پایین است.

در ایران نیز طبق سرشماری مركز ایران در سال 1355، نرخ مشاركت زنان 9/13 درصد بوده است. این رقم در سال 1365 به 2/8 درصد كاهش یافته است و در سال 1375 به نرخ 1/9 درصد افزایش یافته است. زنان مدیر و كارمندان رده بالای سازمان در سال 1370 معادل 1533 نفر بودند كه در سال 1375 به 41420 نفر رسیده است هر چند این رقم نشان دهنده افزایش تعداد زنان در پست‌های مدیریتی است اما در مقایسه با تعداد شاغلان زن رقم ناچیزی است.