راه‌كارهای مقابله با آنفلونزای طیور

انتشار بیماری

پرندگان مهاجر بخصوص پرندگان آبزی، عمده ترین منابع ویروسهای آنفلونزا محسوب گردید كه موجب شروع شیوع گسترده بیماری در آسیا گردیده اند. پرندگان مهاجر با توجه به رفتار مهاجرتی آنها از طریق مدفوع، قادر به انتقال و انتشار ویروسها بطور گسترده از منطقه كشور یا قاره ای به منطقه دیگر می باشند و شیوع بیماری غالبا در نزدیكی مسیرهای مهاجرتی آنها اتفاق می افتد. پرندگانی كه مسیرهای طولانی پرواز می كنند، خسته و تحت استرس بوده و دفع ویروس در این هنگام به دلیل جستجو برای منابع غذایی در مكانهای طیور تجاری افزایش یافته و در این مواقع احتمال آلودگی پرندگان تجاری فزونی می یابد.

انتشار آلودگی به پرندگان منطقه اغلب از طریق آلودگی به وسیله مدفوع پرندگان آلوده رخ می‌دهد. تماس مستقیم با مدفوع توسط پرندگان یا انتقال بصورت غیر مستقیم از طریق پرسنل و تجهیزات به فارمهای طیور از مهمترین راههای انتقال عامل بیماری محسوب می گردد. انسان مسلما مهمترین راه انتقال بیماری در داخل مناطق تولید طیور می باشد. پرسنل از طریق لباس، چكمه، وسایل و دستها، ویروس را از یك سالن به سالن دیگر منتقل می نمایند. حشرات و جوندگان ممكن است بعنوان ناقلین مهم منطقه ای عمل نمایند. حركت در داخل منطقه پرورش طیور می تواند بسرعت از طریق ذیل صورت پذیرد:

1. تجهیزات حمل مواد غذایی
2. انتقال پرندگان بیمار و مرده
3. سرنگهای واكسیناسیون
4. وسایل جمع آوری مرغ
5. مهندسین
6. دامپزشكان