صنعت كاشی سازی در ایران سابقه طولانی دارد و حتی این صنعت در دوران قبل از اسلام و حتی قبل از میلاد نیز در ایران رواج داشته به طوریكه نمونه هایی از صنعت كاشی كاری ایران در شوش كه مربوط به كاخ هخامنشیان است پیدا شده كه قدمت آن مربوط به 400 سال قبل از میلاد می باشد كه به وسیله باستان شناسان فرانسوی به فرانسه برده شده و اكنون در موزه های فرانسه موجوداست. صنعت كاشی سازی بعد از اسلام نیز در ایران رواج داشت و كم و بیش راه ترقی خود را طی می نمود و در دوران صفوی این هنر به اوج ترقی خود رسید به طوریكه هنوز هم كاشی كاریهایی كه در زمان شاه عباس در اصفهان انجام شده از لحاظ زیبایی و ثبات رنگ بی نظیر می باشد نمونه این نوع كاشی كاری در مسجد شیخ لطف الله در اصفهان موجود است و زیباترین معرق كاری دنیا است. ولی این صنعت بعد از آن تاریخ رفته رفته سیر نزولی طی نمود مخصوصاً در دوران قاجاریه و همین طور تا حدود سالهای 1330 صنعت كاشی سازی به كلی در ایران از بین رفت و كاشی های ما منحصر شد به قطعه آجری لعاب دار نامرغوب كه كلفتی آن در حدود 12 تا 15 سانتیمتر و دارای ابعادی ناگونیا بود كه در اثر كوچكترین حرارت لعاب روی آن ترك خورده و منظره ای ناخوشایند داشت از این سال به بعد رفته رفته صنعت گران ایرانی به فكر احیاء این صنعت دیرینه افتادند و تا سال 1342 این صنعت با تشكیل اتحادیه های كاشی سازی رو به ترقی رفت و در این موقع كلفتی كاشی های ساخت ایران در حدود 7 میلیمتر و ابعاد آن قدری گونیاتر و محصولی به مراتب تمیزتر و قابل استفاده تر از سابق به بازار عرضه گردید و رفته رفته می رفت تا این صنعت در ایران پا گرفته و به عظمت دوران قبل برسد ولی در همین موقع با ورود چند كارخانه تمام اتوماتیك خارجی كه محصولی بهتر و تمیزتر و همچنین در ابتدا ارزانتر از محصولات قبلی ایرانی به بازار عرضه نمود و بدین طریق صنعت گران ما از لحاظ اقتصادی یارای مقاومت در مقابل این كارخانه ها را نداشته و به طور كلی از بین رفتند و صنعت كاشی ما منحصر شد به محصولات این كارخانه ها كه مواد اولیه و ماشین آلات آن كلاً از خارج به ایران وارد گردید.