بهره وری (میزان تولید) و سنجش آن و مفهوم ارزش افزوده

بهره وری، حالا یك واژه رایج روزمره شده است. از زمان جنگ جهانی دوم، همه حكومتها، سیاستمداران، آكادمیك ها (دانشگاهیان) و اقتصاددانان، در مورد مهم بودن بهره وری تاكید داشتند، علت آن هم، ارتباط و وابستگی آن با علم اقتصاد به طور جامع بود، و علم جامع اقتصادی هم، به بهداشت و تندرستی ملت وابسته بود. به طور جهانی، مدیریت جمعی و مشترك به بهره وری (میزان تولید) مربوط و وابسته است، چون، آن به مانند یك شاخص مهم و اساسی بازده (راندمان) به حساب آورده می شود، آن هم وقتی كه مقایسه و همانندی با رقیبان (رقبای) بازار جهانی، وجود داشته باشد

تاكید داشتن حكومت ها بر روی ارتباط و وابستگی میان بهره وری سطح زندگی، تورم و رشد و توسعه اقتصادی بود. (سال 1972 Craig)

در طی همه دورانها، همه حرفه ها، زمانی را جهت توجه كردن به مسئله بهره وری و چگونگی ارزیابی كردن آن، صرف كردند، اما به هیچ گونه از نتیجه گیری دستیابی نداشتند.

Faraday (سال 1971) اظهارنظر كرد كه برداشت همراه با محاسبه بهره وری(میزان تولید)، زمینه بحث و مباحثه طولانی بود، و تلاشهای زیادی در آن مورد انجام شد، اما در نتیجه گیری از آن دارای ارزش كمی بود، زیرا آن نتیجه گیری ها حاوی نواقص و ضعف های زیادی بود، در سال 1972 ، Craig معضل بهره وری را خلاصه كرد، وقتی كه او گفت كه بهره وری مانند، اغفال كننده ترین مفهوم (برداشت كلی) در ادبیات بازرگانی و اقتصادی باقیمانده است. مفهوم بهره وری اغفال كننده (درهم و برهم) باقی ماند، زیرا به علت فقدان سبك كاری نظری (تئوریك) معتبرو  كامل- عمدتاً در رده موسسات بازرگانی بود.