نقش ورزش در سلامتی

تمرین های كششی می تواند بری همگان، زمینه ای را بسازند كه بدن از این جدایی و امراض دور بماند. این تمرین ها عضلات و مفاصل را شاداب و متحرك نگهداشته، هم آهنگی بهینه ای را بین تحرك و تنفس پدید می آورند.

 هدف از اجرای تمرین های كششی فقط این نیست كه بدن برای انوا ورزش های دیگر آمادگی پیدا كند. یك هدف مهم این است كه انسان جسم خویش را بشناسد. به نیازهایش توجه نماید، جریان انرژی را در بدن لمس كند، تنش و تنش زدایی از بدن را فرا گیرد. روش های آرام سازی بدن را با تمركز فراوان در اجرای تمرین ها دریابد و در نهایت صبور بدن و با قاعده زندگی كردن را بیاموزد، خوب تنفس كند و تغذیه ای متناسب داشته باشد.

 تمرین های كششی عملی با قاعده هستند و برای اجرای آنها همیشه وقت هست. در منزل، در دفتر، در كنار تلویزیون و هرجایی كه انسان باشد. هر آینه انسان به انجام این تمرین  ها عادت كرد و از نظام  و روش تنش زدایی جسم خویش آگاهی یافت. آنگاه رفته رفته آرامش روحی دایمی خواهد داشت و با منطق و ملایمت با درخواست ها و آنچه كه در اطرافش می گذرند و گفته و پیدا می شوند برخورد می كند.

تمرین های كششی، هر آینه درست و با تمركز بسیار انجام شوند، بدن را با برنامه ای بهینه برای تمرین ها و حركات ورزشی بدون اینكه خطری پیش آید، آماده میسازند. امروزه میلیون ها انسان در دنیا، خوبی های تحرك بدنی را دریافته اند. اكثراً مشاهده می كنیم كه مردم پیاده روی می كنند، می دوند، تنیس بازی می كنند و یا دوچرخه سواری و شنا را انتخاب می نمایند. اینان دنبال چه هستند؟ این شناخت ازكجا سرچشمه می گیرد؟

ما در پی این هستیم كه دریابیم، انسانی كه كه فعالیت بدنی دارد زندگی را احساس می كند. این افراد در برابر وقایع روزانه زندگی تحمل بیشتری دارند و مقاومت آنان در برابر امراض بیشتر است و دارای اندامی متناسب هستند. اینان بیشتر استقلال اندیشه و كمتر حالات افسردگی دارند و حتی در سنین بالای زندگی قادر به انجام كارهای تازه و مسئولیتها و تعهدهای جدید هستند.

پژوهش های پزشكی در سالهای اخیر نشان داده اند و در آن شكی دیگر وجود ندارد كه بخش عمده بیماری ها در پیوند مستقیم و ناگسستنی با عدم تحرك جسمی قرار دارد. آگاهی از نكته بالا و مرتبط كردن آنها با دانش حفظ سلامت، موجب دگرگونی  در نحوه زندگی انسان میشود. هر آینه به جمله فوق اعتقاد داریم و سلامت خود را هم دوست داریم، یعنی هر آینه یك انسان متعادل و منطقی هستیم، نمی توانیم منكر این امر باشیم كه بدن انسان بایستی تحرك، نرمش و ورزش را در برنامه های روزانة خود داشته باشد.

توجه  و دقت به تحرك بدنی یك مد تازه نیست كه برای مدتی كوتاه، نظر برخی را بخود معطوف سازد. ما فهمیده ایم كه فعالیت تنها وسیله مبارزه با عدم تحرك است كه انجام آن منوط به یك ماه و یك سال نمی شود، بلكه در تمام مدت زندگی انسان تداوم دارد. اجداد ما مسایل عدم تحرك را نمی شناختند. آنان بایستی به كارهای سخت و دشوار دست می زدند تا بتوانند زندگی كنند و بدین سبب قوی و سلامت بودند. آنان با تحرك بدنی در فضاهای باز و ناآلوده كارهایی مانند كشاورزی، شكار، میوه چینی، درختكاری و غیره را به عنوان فعالیت روزانه انجام می دادند. لیكن با پیدایش انقلاب صنعتی، ماشین كار انسان را بعهده گرفت و سپس فعالیت انسان كاهش پیدا كرد كه در نتیجه قوایش و احساسش به حرت های طبیعی تحلیل رفتند. بگذارید گذرا به تاریخ نفوذ ماشین در زندگی انسان اشاره ای داشته باشیم. ماشین ها زندگی انسان را آسان ساختند، ولی همراه با خود مسایل بیشماری را هدیه آوردند. بجای راه رفتن، اتومبیل سواری را آموختیم، بجای پله استفاده از آسانسور را یاد گرفتیم و در حالیكه اجداد ما اكثر كارهای خویش را در حركت و فعالیت انجام می دادند ما تقریباً همه فعالیت هایمان در حالت نشسته صورت گرفته و می گیرند.