موسیقی علم تالیف الحان و ادوار و نغمات می باشد. همچنین این واژه به آهنگی كه گروهی از نغمات پی در پی و تركیبی باشد اطلاق می شود. به هر صورت موسیقی را هنر بیان عواطف و احساسات به وسیله اصوات گفته اند و مهمترین عامل آن را صدا و وزن ذكر نموده اند و همچنین صنعت تركیب اصوات به لحنی خوش آیند كه سبب لذت سامعه و انبساط و انقلاب روح گردد نامیده شده است. ارسطو موسیقی را از شعب علم ریاضی می‌دانست و ابوعلی سینا نیز در بخش ریاضی كتاب شفا موسیقی را ذكر نموده. به هر طریق موسیقی امروز علم و هنری (یا صنعت) وسیع و جهان شمول است كه دارای بخشهای بسیار متنوع و تخصصی مانند موسیقی اركستریك، موسیقی جاز، موسیقی محلی، موسیقی آوازی، موسیقی سازی، موسیقی مذهبی، موسیقی عامیانه، موسیقی محلی، موسیقی معماری، موسیقی الكترونیك و غیره می شود.

اجرای موسیقی

اجرای موسیقی از جهت روش ارائه بر دو نوع كلی آواز و نوازندگی تقسیم می‌شود. كه در اصطلاح موسیقی سازی و آوازسازی گفته می شود. موسیقی آوازی را برحسب چگونگی اشعاری كه آهنگ روی آنها ساخته شده و از منظور اشعار معرفی شده تقسیم بندی می كنند مثل غزل خوانی، نوحه خوانی، قصیده خوانی، قطعه خوانی و غیره؛ اما نوع دوم از اجرای موسیقی برحسب نوع، نحوه و تعداد آلات موسیقی كه نواخته می شوند صحبت می كنند.

موسیقی نظری (تئوریك)

شامل مجموعه قواعد و علائمی است كه به وسیله آنها ما قادر به ثبت و نوشتن اصوات خواهیم شد و از طریق این علائم و زبان خاص می توانیم اصوات را نظم داده و با یكدیگر تركیب و تلفیق كنیم. مهمترین فصول مورد بحث تئوری موسیقی شامل: 1- قواعد و علائم نت نویسی و نت خوانی. 2- علم فیزیك صدا و صوت شناسی و آكوستیك. 3- علم هماهنگی هارمونی و تركیب اصوات است كه اصطلاح ایتالیایی آن آكورد می باشد و بر پایه تلفیق و اجرای همزمان اصوات مختلف استوار است. 4- علم سازشناسی كه خود شامل دو بخش الف- شناخت ساختمان، ساختار و چگونگی كارآیی ساز و ب- نحوه بكارگیری و استفاده از هر ساز می باشد.