فلزات سنگین1

برخی عناصر غیر ضروری مانند برم (Br) و ربیدیوم (Rb) و سیلیكون در مقایسه با فلزات كمیاب ضروری با غلظت بالا در بافت نرم و خون حضور دارند.

فلزات سنگین نظیر آهن- روی و مس برای تعداد زیادی از آنزیم‌ها در حكم یك كانون فعال هستند. این فلزات در غلظت‌های پائین در بدن یافت می‌شود، ولی اثر فوق‌العاده‌ای در بدن دارند.

فلزات سنگین نظیر نقره (Ag)، كادمیوم (Cd)، قلع (Sn)، جیوه (Hg)، سرب (Pb)، و فلزاتی كه خاصیت الكترونگاتیویته زیادی دارند مانند مس، نیكل و كبالت، میل تركیبی شدیدی با گروه‌های آمینی و سولفیدریل دارند.

آنزیم‌ها به وسیله این فلزات متلاشی شده و قدرت آنزیمی خود را از دست می‌دهند. به علاوه این فلزات در عمل سوخت و ساز بدن وارد شده و عمل متابولیسم را مختل می‌نمایند.

درجه سمی بودن فلزات سنگین را از میزان الكترونگاتیویتة آنها می‌توان طبقه بندی نمود، كه به این ترتیب با پایداری كمپلكس‌های مشتق شده از این فلزات هماهنگی می‌كند. طبقه‌بندی این فلزات به صورت زیر می‌باشد.

Hg- Cu- Sn- Pb- Ni- Co- Cd- Fe- Zn- Mn- Mg- Ca- Sr- Cr

1-نقش بهداشتی فلزات سنگین

در دهه گذشته تحقیقات زیادی بر روی اهمیت فلزات سنگین در سیستمهای بیولوژیكی انجام گرفته است. علت این بررسی‌ها افزایش نگرانی كسانی بوده است، كه در مناطق صنعتی زندگی می‌كنند، و در تماس دائمی و مستقیم با این عناصر بوده‌اند، كه امكان اثر بیولوژیكی محیط بر روی اینها وجود داشته است. در حقیقت نقش عناصر جزیی و اثرات مفید و مضر آنها بر روی سیستم بیولوژیكی انسان از اهمیت خاصی برخوردار است. از 90 عنصر شیمیایی كه در پوسته زمین یا اتمسفر وجود دارد، فقط 12 تای آنها به میزان زیادی در بدن انسان وجود دارند كه عبارتند از:

Cn- Fe- Mg- Cl- Na- S- K- P- N- H- C- O

از این عناصر چهارتای اول 96% وزن كل ارگان زنده را تشكیل می‌دهد و بقیه 6/3% آن را شامل می‌گردد، و حدود 70 عنصر باقیمانده 4/0 بقیه را شامل می‌شوند، كه اینها عناصر جزئی می‌باشند. چنین بنظر می‌رسد، كه از این 70 عنصر 14تای آنها برای متابولیسم بدن انسان ضروری می‌باشند.

جورج موریسون [1] عناصر جزئی را به سه دسته تقسیم می‌كند.