زندگینامه امام حسین (ع)

حضرت زهرا «ع» یكی از دستبندها را به دست حسن كرد و دیگری را به دست حسین . پرده زیبایی را هم كه خریده بود، بر درخانه آویخت مدتی گذشت. پیامبر از سفر بازگشت ویكسر به در خانة دخترش آمد تا بعد از مدتها دیداری داشته باشد. حضرت فاطمه«ع» ازخوشحالی دوید تا رسول خدا را در آغوش یگیرد؛ اما دید پدرش رفته است. بسیار غمگین و افسرده شد وبه فكر فرو رفت. با خودش گفت حتماً پدرم از چیزی ناراحت شده است. زود پردة گران قیمت را برداشت و با مهربانی دستبندها را از دست حسن وحسین بیرون آورد و به آنان گفت : « عزیزان من ! این دستبندها و پرده را پیش پدر بزرگتان ببرید. رسول خدا اكنون در مسجد نشسته است.» وقتی حسن و حسین وارد مسجد شدند، پیامبر سخن خود را قطع كرد. حسن و حسین را روی زانوهای مبارك نشاند و نوازش كرد. بعد دو نفر فقیر را صدا زد و دستبندها را به آنها بخشید. سپس نگاهی به جمعیت حاضر در مسجد انداخت و دونفر دیگر را كه لباسی پاره و مندرس به تن داشتند صدا زد ، پرده ها را دو تكه كرد به آنها داد تا برای خود لباسی آماده كنند.

حسن وحسین «ع» از همان دوران كودكی علاقة زیادی به یادگیری علوم داشتند. یك روز هر كدام خطی نوشتند و خدمت رسول خدا آوردند و سؤال كردند : « خط كدام یك از ما بهتر است؟» حضرت، نگاهی به خط خوش آنها انداخت ودر حالی كه لبخندمی زد ، فرمود:« هر دو خوب است .» گفتند :‌« نه كدام بهتر است؟» حضرت فرمود : «ای عزیزان من ! من مكتب نرفته ام و هرگز الفبایی ننوشته ام. خط شناسی كار كسانی است كه اهل نوشتن باشند. از پدرتان سؤال كنید كه خط نویس و كاتب وحی است.» حسن و حسین خدمت پدرشان علی «ع» رفتند و سؤال كردند :‌«خط كدام یك از ما بهتر است؟» امیرالمؤمنین نگاهی به چهرة معصوم فرزندان خود انداخت. حضرت نمی خواست بگوید خط كدام یك بهتر از دیگری است لذا لحظه ای به فكر فرورفت سپس در حالی كه دوباره به خط خوش حسن وحسین نگاه می كرد ، فرمود: «هر دو خوب است؛ چون نوشتن را خودتان یادگرفته اید ،حق آن است كه قضاوت این كار را به عهدة مادرتان بگذارید. به كارهای كودكان ، بیشتر مادران رسیدگی می كنند. هر چه او بگوید من هم همان را می پسندم.» حسن و حسین خدمت حضرت فاطمه «ع» آمدند و همان سوال را پرسیدند. حضرت زهرا فرمود: « هر دوخوب است آن قدر خط شما زیبا وخواناست كه پیدا كردن تفاوت بین آنها كار مشكلی است اصلا بهتر است كار دیگری انجام دهیم . هرچند كه این قرعه كشی است و خط شناسی نیست ، ولی خوب است . این گردنبندی كه می بینید از عاج فیل است كه هفت دانه دارد . این دانه ها را روی زمین می ریزیم . هركدام از شما كه دانه های بیشتری جمع كرد ، خط او از دیگری بهتر است . » حسن و حسین (ع ) قبول كردند . سپس حضزت فاطمه (ع) دانه ها را روی زمین ریخت آنها با سرعت دویدند و هر كدام توانستند سه دانه از روی زمین بردارند ، اما دانة آخری نصف شده بود و به هر كدام یك نصفه رسید، نتیجه مساوی بود ! حسن و حسین (ع) هر دو راضی و خشنود شدند و گفتند : « پایان كار همان شد كه جدمان رسول خدا و پدرمان و شما فرمودید ، اما ما دلمان نمی خواست كه دانة عاجی شكسته شود .» حضرت زهرا فرمودند : «دانه به دست شما شكسته نشد ، خدا آن را شكست و چیزی را كه خدا بشكند ، بسیار ارزشمند خواهد بود . »

درسهایی كه حسین (ع) در خردسالی از مكتب جدش رسول خدا آموخته بود باعث شد كه با اخلاق و رفتاری دلنشین و شایسته مورد مهر و توجه همه قرار بگیرد . با آنكه كودكی بیش نبود ، ولی همیشه از حق و حقیقت دفاع می كرد .بسیار شجاع و بافراست بود . در پاكیزگی و ادب بین همسالان خود محبوبیتی خاص داشت . در سن نوجوانی میان جوانان بنی هاشم در سواركاری و شمشیر زنی كم نظیربود . همه او را در حسن خلق ، امانت و عدالت به پیامبر شبیه می دانستند . بیشتر وقتها لباس سرخ بر تن داشت . بسیار با سلیقه و منظم بودو در اجرای احكام دین و اقامه نماز جدیت بسیار می كرد و هرگاه لازم می دید در كمال ادب حرفهایش را با دیگران به صراحت بیان می كرد . یك روز امیر المومنین به حسین (ع) فرمود « فرزندم ! برخیز و بالای منبر برووبا مردم سخن بگو . دوست دارم كه مردم قریش تورا بهتر بشناسند وبیشتر قدر تو را بدانند و پیش تو فكر نكنند كه تو چیزی نمیدانی .» حسن (ع) كه در آن زمان جوان برومندی بود ، بالای منبر رفت و بعد از حمدو ثنای خدای بزرگ و درود بر رسول خدا فرمود :

« ای مردم علی (ع) شهر هدایت است ، هركسی داخل آن شهر شود ، نجات پیدا خواهد كرد و هر كس از آن روی برگرداند و دوری كند ، هلاك و نابود خواهد شد . » وقتی حسین (ع) سخنانش تمام شد و ار منبر پایین آمد ، علی (ع) اورا در آغوش گرفت وصورتش را غرق دربوسه كرد. سپس روبه جمعیت كرد و فرمود : « … حسن و حسین امانتهای رسول خدا هستند كه به من سپرده شده اند و من نیز آنها را به شما می سپارم . در روز قیامت رسول خدا از شما سؤال خواهند كرد كه از امانتهای من چگونه نگهداری كرده اید . » با آنكه پیامبر و حضرت علی درباره حسن و حسین (ع) بسیار سفارش كرده بودند، بعد از شهادت علی (ع) كوردلان ، یك بار دیگر با شهادت امام حسین (ع) دشمنی خود را با خاندان پیامبر اعلام كردند .

بعد از شهادت امام حسن ، امام حسین (ع) به امانت و رهبری برگزیده شد . او مرد ایمان و عمل بود . شبها با خدا مناجات می كرد و روزها به كار و كوشش و راهنمایی مردم مشغول می شد . همیشه به فكر مردم فقیر و تهیدست بود و با آنان به نیكی رفتار میكرد و از آنان دلجویی می نمود . یه مردم می فرمود : « از همنشینی با مستمندان دوری نكنید .»

امام حسین «ع» همچون پدرش علی «ع»  در تاریكی شب كیسه های سنگین آذوقه را بر دوش می گرفت وبه خانه تهید ستان می برد . همة سعی و كوشش امام این بود كه فقرو نابرابریها را از بین ببرد وعدل و برابری را برقرار كند .امام حسین (ع) تلاش می كرد تا مردم را هر چه بیشتر باخدا و آیین مقدس اسلام آشنا كند .

دوران امام حسین ( ع) و یزید :

در زمان امام حسین (ع) یزید ستمگر در شام به حكومت رسید . یزید به دروغ خود را جانشین پیغمبر می نامید . در آمد كشور اسلامی را صرف خوشگذرانی و قماربازی و كارهای شخصی خودش و دوستانش می كرد . یزید به دستورهای قرآن و احكام اسلامی بی توجه بود و با اعمال و رفتار خود ، نشان داده بود كه برای رسیدن به حكومت ، تظاهر به مسلمان بودن می كند . وقتی یزید به حكومت رسید ، از امام حسین (ع) خواست كه حكومت و رهبری او رابپذیرد و امضاء كند ؛ اما امام حسین كه خود عهده دار مقام راستین امامت و ولایت اسلام بود ، نمی توانست رهبری و حكومت یزید ستمگر را قبول و امضاء كند . امام حسین (ع) سعی می كرد تا ذهن مردم را روشن كند و مردم را نسبت به حكومت یزید هوشیار و آگاه نماید . ایشان می فرمود : «مگر نمی بینید كه حق پایمال شده است و ستمگری و باطل غلبه كرده است . در چنین زمانی هر مؤمنی باید برای شهادت آماده شود و از حق و حقیقت دفاع نماید . شهادت و جانبازی در راه خدا پیروزی است و زندگی با ستمگران جز ننگ و خواری چیزی نیست .»

حركت امام حسین (ع) از مدینه :

دیگر مدینه جای امنی برای امام و یارانش نبود . آنهابه سوی مكه هجرت كردند و با این كار نشان دادند كه خلافت یزید را قبول ندارند . مردم معنای این كار را می فهمیدند . پای سخنان امام حسین (ع) می نشستند و به حرفهایش گوش می دادند .