ساختار دولت رضا شاه

الف) این كشورها نسبت به موضوعات بین المللی حساسیت كمتری دارند .

ب) روابط دیپلماتیك و اقتصادی این كشورها كم است .

ج) این كشورها نسبت به سیاست های نظامی قدرتهای بزرگ تمایلی نشان         نمی دهند.

اتخاذ این سیاست درصورتی امكان پذیر است كه كشور پذیرنده این سیاست به لحاظ اقتصادی احساس نیاز به كشورهای دیگر نكند . ضمنا كارائی این استراتژی به هنگام پراكندگی قدرت نظام بین المللی می باشد .

2- استراتژی بیطرفی : Neutrality

اتخاذ این سیاست ، براساس قرارداد یا توافق قدرتهای بزرگ امكان پذیر می گردد .

مانند توافق قدرت های بزرگ رد كنگره وین دایر بر بیطرفی سوئیس . البته برخی كشورها هم هستند كه بدون تعهد قدرتهای بزرگ ، عملكرد بیطرفانه ای درسیاست خارجی دارند .

دولت های بیطرف نقشی انفعالی در سیاست بین المللی دارند و به نوعی طرفدار وضع موجود می باشند . این سیاست در شرایط پراكندگی قدرتهای جهانی كارائی دارد .

3- استراتژی عدم تعهد :  Non-alignment

استراتژی عدم تعهد بدون تضمین به یك كشور خارجی و براساس ابتكار رهبران سیاسی یك كشور اتخاذ می شود . این استراتژی یا نشانه هایی نظیر عدم واگذاری پایگاه نظامی ، وابستگی نظامی و تعهد به قدرت های بزرگ قابل شناخت هستند .

دولتهایی كه این سیاست را برمی گزینند ، برخلاف دولت های بیطرف ، نقش فعالی درصحنه بین المللی دارند و سعی می كنند وضع موجود را به نقد و پرسش بكشند .

توفیق این سیاست منوط به برقرار سیستم دوقطبی می باشد و با نیازهای كشورهای درحال توسعه سازگاری دارد .

4- سیاست اتحاد و ائتلاف :  Alliance

این سیاست به هنگامی توسط یك كشور اتخاذ می شود كه آن كشور به تنهایی نتواند از منافع ملی خویش دفاع كند . بنابراین سعی می كند با همكاری كشورهای دیگر از كشور خود حراست نماید .

هدف از ائتلاف دولت ها ، افزایش نفوذ دیپلماتیك و ایجاد بازدارندگی در برابر خطرات می باشد . این سیاست درچارچوب نظام دوقطبی ، كارآیی بیشتری دارد .

دولت

اشكال دولت :

به طوركلی ، دولت ها را می توان به دو صورت دموكراتیك و دیكتاتوری مورد مطالعه قرارداد . نمونه دولت دمكراتیك ، دولت كثرت گرا است و دولت های مطلقه ، اقتدارگرا ، پاتریمونیال ، بناپارتی و توتالیتر از مصادیق دولت دیكتاوری می باشند . در زیر به ساخت و ماهیت هریك از دولتهای فوق الذكر ، توجه می كنیم :

1- دولت كثرت گرا :

دولت كثرت گرا به معنای متعارف كلمه واجد حاكمیت نیست زیرا خود تركیبی از گروههایی است كه خودمختاری و استقلال نسبی آنها به عنوان جزئی از مفهوم دولت كاملا شناسایی شده است . به عبارت دیگر ، این دولت ، به عنوان دولتی تعریف می شود كه در آن هیچ منبع و مرجع اقتدار واحدی وجود ندارد كه ازهمه جهت صالح و فراگیر باشد . بنابراین وظیفه گروه حاكمه نه اعمال قدرت نامحدود ، بلكه تنظیم روبط میان گروهها و افراد به منظور تأمین عدالت ، نظم و آزادی است . برخی از صاحب نظران ، دولت های دو یا چند حزبی را دولت های كثرت گرا می دانند .