فرانك اون كهری

مقدمه

فرانك اون گهری

شروع فعالیت‌های حرفه‌ای گری، با تشدید دگرگونی‌های سیاسی و اجتماعی مصادف شد. امواجی كه، پس از 1968 فروپاشی و شكست ساختارهای پیشین را می‌طلبید. نگرش تازه گهری، صرفاً به احیای سیمای مجسمه‌ای و كشف پتانسیل‌های نهفته در آن محدود نمی‌گرد، كه در تحقیقات و مشاهدات عمیق‌تر، به آفرینش بعدی جدید در زندگی اجتماعی انجامیده است. شخصیتی كه با آگاهی از معنای عدم پذیرش مكانیزم‌های شرطی شده‌ی دانش شخصی مترصد زایشی نو است.

معمار، در مواجهه با مقاومت شرایط بیرونی، نخست، از خانة شخصی‌اش آغاز می‌نماید، اقدامی كه، چون آذرخشی ناپیدا می‌درخشد. در ساخت و كاربرد مصالح جدید، بابهره‌مندی از پسماندهای ‌شهری صنعتی را می‌گشاید. با ایجاد تصاویر جدید پلاستیكی، در راستای محو افسردگی از چهره‌های محیط زیست، نهایتاً آثاری چون موزة گوگن‌هایم در بیل بائور می‌آفریند.

جوهر هنر، در شیوة معماری شهری، كاملاً نمایان و تابان است.

حركت در طرح‌های شهری هم چون در آثار سبك‌های مدرن نقاشی و مجسمه‌سازی (كوبیسم، سورئالیسم، اكسپرسیونیسم و فوتوریسم) به مثابه‌ی بعد نتیجه، موفقیت در ادامه و تكامل راهی را می‌رساند كه مربیان فرزانه‌اش (چون لوكوربوزیه و ترانی در اروپا و فرانك لوید رایت در آمریكا) برگزیدند، مسیری كه، با گذشت زمان، به سبب خلاقیت، همواره پررنگ‌تر می‌گردد.
فصل اول

زندگی‌نامه

فرانك اون گهری متولد 1929 كانادا (تورنتو) می‌باشد ولی بعدها یعنی در سال 1954 به تابعیت ایالات متحده درآمد. در سال 1962، استودیوی كارآمد معماری خود را تأسیس كرد، اما شانزده سال پس از آن، برای تحقیق و تجربة امری نو و متهورانه، به گونه‌ای پیش‌بینی نشده، از حرفة روزانه‌اش دست كشید. بازتاب تحقیق فشرده‌ی وی چنان بود كه ارائه‌ آن در نمایشگاه ویژه‌ی سال 1968 توجه بین‌المللی را جلب نمود. ده‌ها طرح اجرائی انجام یافته در سواحل طرفین اقیانوس اطلس، همراه تحسین فراوان اجتماعی، كه آرزوی هر معمار است، از جمله اقدامات بعدی به شمار می‌آیند و نمونه‌های بارز آن‌ها را می‌توان در طرح‌های مركز آمریكائی در پاریس، موزة گوگن‌هایم در بیل بائو، و تالار دیسنی در لس‌آنجلس مشاهده نمود. هنر مجسمه‌ای را سامان بخشید و حتی فضاهای گود و برجسته را بیدار ساخت، نوعی زیبایی، كه به توسعه گرداب وار اجتماعی توجه می‌دهد. معماری، از طریق فرم‌ها و بازگشت‌ها ساختار زندگی را می‌آفریند. معماری گهری، امروزه به جای سبك مغزی و بدبختی، مار را در زیستن با هوشمندی به غنا، روابط مناسب، انگیزه‌های صحیح، دموكراسی واقعی و عشق یاری می‌رساند، آثار او، برای دمیدن شادمانی و حیاتی تازه در تمامی معماری سودمند می‌باشد، حضور گهری برای پرتوافشانی دوباره‌ی روشنایی به كشورهای دوردست و عقب نگه داشته شده، امری اجتناب‌ناپذیر است.

فرانك اون گهری، در 28 فوریة 1929، در تورنتو (كانادا) متولد شد. نام مذهبی‌اش ابراهیم بود، و محض خنده او را (ماهی) صدا می‌كردند. بلافاصله پس از جنگ دوم جهانی كانادا را ترك كرد و با خانواده‌اش در لس‌آنجلس اقامت گزید، آن هم نه در یك خانة ویلایی واقع در حومة سرسبز شهر، كه در مركز شهری با تراكم جمعیت بالا و خطرناك. در كالیفرنیا نام خانوادگی‌اش را از گلدبرگ [gold berg]  تغییر داد، و تا اندازه‌ای با محیط سینمائی درخشان هالیود آشنا گردید. در سال 1952، در سن 23 سالگی همچون اردكی در بیرون از اب است. در این هنگام، خانم آنیتا اسنایدر، با درآمدی معمولی برای تأمین مخارج زندگی مستقل خویش، با او آشنا گردید و ازدواج كرد، در یافتن مسیری برای زیستن، با فروتنی به كمك وی شتافت. بدین طریق، گمری توفیق یافت كه در دانشگاه كالیفرنیای جنوبی ثبت نام نمایدذ. او هنر را انتخاب نمود، سپس با تغییر رشتة تحصیلی، در سال 1954 در معماری فارغ‌التحصیل شد. كمی بعد، حین خدمت سربازی در جورجیا [Giorgia] پروژه‌هایی را مطابق «الگوهای معمار معروف بنام رایت» طرح كرد، آثار كوچكی را، با استفاده از باقی‌مانده‌های ابزار ساده‌ای كه طی دوران نوجوانی‌اش در مصالح فروشی پدربزرگش می‌فروخت، به مرحلة اجرا رسانید. اینك همكاری با ویكتور گروئن [victor/gruen] را آزموده بود، كسی كه، با ورود به لس‌آنجلس، مشی خبرگانی از وین را، چون شیندلر و نوتیرا تعقیب می‌كرد.