وظایف اجتماعی جوانان

مقدمه

از جمله وظایف مهم رهبران دینی، مسئولان نظام و خانواده‌ها هدایت و تربیت نسل جوان جامعه می باشد. در كشور اسلامی ایران بلحاظ بافت جمعیتی، غالب جمعیت كشور را جوانان تشكیل می دهند و نقش این درصد عظیم در سرنوشت سیاسی اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی كشور یك نقش بسیار ممتاز و بی بدیل می باشد. وجود خصلت ها و خصوصیات جوانی مانند انرژی، انگیزه، طراوت و … موجب گشته است كه جمعیت جوان كشور به عنوان یك منبع عظیم انسانی جامعه ایران را جامعه ای جوان و پرانرژی و با طراوت و با انگیزه در میان جوامع جلوه‌گر سازد. نقش جوانان به همان اندازه كه در راستای تكامل و سازندگی نظام جمهوری اسلامی یك نقش تعیین كننده است آسیب‌هایی نیز این جمعیت عظیم را تهدید می نماید كه دشمنان نظام جمهوری اسلامی با وقوف به شرائط و فضای حاكم بر جوانان كشور به آن آسیب‌ها و تهدیدها دلبستگی نشان می دهند.

بخش اول: هویت جوان و خصوصیات جوانی

الف – هویت جوانی

•  جوانی، یك پدیده‌ی درخشان و یك فصل بی بدیل و بی‌نظیر هر انسانی است. در هر كشوری كه به مسأله‌ی جوان و جوانان، آن چنان كه حق این مطلب است، درست رسیدگی بشود، آن كشور در راه پیششرفت، موفقیتهای بزرگی به دست خواهد آورد. اگر كشوری مثل كشور ما باشد – كه جمعبت جوان، یك جمعیت غالب و بزرگ و یك نسبت عظیم از جمعیت كل كشور را تشكیل می دهد – این قضیه اهمیت بیشتری پیدا می‌كند. من امروز مایلم قسمت اول صحبتم بیشتر مودر توجه بزرگترها قرار بگیرد. هم مسئولان، هم پدر و مادرها، هم معلمان و متصدیان مسائل مربوط به جوانان. در قسمت دوم، خطاب اصلی من به شما جوانان است كه مطالبی را با شما در میان خواهم گذاشت. .
•  اما قسمت اول كه درباره‌ی مسوولیتهایی است كه نسبت به جوان وجود دارد. باید بگویم كه جوانی – این دوره‌ی مشعشع و درخشان – دوره‌یی است كه اگر چه چندان طولانی نیست، اما آثارش ماندگار و طولانی در همه‌ی زندگی انسان است.
•  جوانها همان طوری كه جسمشان نشاط و تازگی و نیرو دارد روحشان هم سرشار از نشاط است. این موجود را– با قدرت فكر او، با قدرت خرد او، با توان جسمی او، با توان عصبی او، با نیروهای ناشناخته‌ی وجود او – خدای متعال خلق كرده است تا  از این طبیعت، از این خور و خواب و از این دنیای مادی، همچون وسیله‌یی استفاده كند و خود را به مقامات قرب الهی برساند.

نباید تصور كرد كه این نگاه، نگاه منزوی و منعزل از دنیاست، نه، راه قرب الهی از وسط همین مادیات عبور می كند، اما در مادیات متوقف نمی‌شود. گناه بزرگ بشریتی كه خود را در مادیت غرق كرده است، این نیست كه به دنیا پرداخته است، گناه او این است كه فراتر از خواستهای مادی، آرمانی را، ستاره‌ی درخشانی را، هدف و سرمنزل بلندی را تصور نكرده است.