همان طور كه برای هدایت انسان‌ها قدرت لایزالی وجود دارد، در سراسر دنیا نظم اخلاقی حاكم است كه همه به طور نسبی بایستی آن را رعایت كنند. وقتی میزان رعایت اصول اخلاقی در زندگی شخص مردم با زندگی اجتماعی آنها را مقایسه كنیم، تفاوت فاحشی میان آن به دو به چشم می‌خورد. چرا مردم همان‌گونه كه در زندگی شخصی خود مقید به اجرای یك سلسله اصول می‌باشند، این تقید را در زندگی اجتماعی خود ندارند؟ چرا مردم خواهان معیارهای اخلاقی متعالی برای انجام امور و كارهایشان نیستند؟ همه مردم برای ایجاد ثبات در زندگی اجتماعی و شغلی خود نیازمند اصولی می‌باشند كه عاقلانه و به دور از تعصبات، راهنمای آنها در عمل به ارزش‌هایشان باشد.

تاریخچه

حرفة كتابداری و اطلاع‌رسانی دیر به عرصه قوانین و رفتارهای اخلاقی وارد شد. قواعد اخلاقی نخستین بار در قرن نوزدهم توسط مری‌ پلامر[1]، مدیر دانشكده كتابداری مؤسسه پرات[2] مطرح شد كه گفت پزشكان، حقوقدانان، روحانیون، استادان دانشگاه، افسران ارتش و نیروی دریایی دارای مقرراتی با این پیش فرض هستند كه درستكارند و مایلند چنین بمانند. كتابداران و مربیان نیز باید قوانین اخلاقی خود را وضع كنند.

انجمن كتابداران آمریكا، علی رغم بحث‌های مكرر در نشریات و انجمن‌های حرفه‌ای، تا سال 1938 قواعد اخلاق حرفه‌ای را تدوین نكرد. سال‌های متعاقب آن نیز جنگ فراگیر شد و سپس مك كارتسیم حكمفرما گردید. این امر افكار عمومی را بر محور آزادی هوشمندانه متمركز ساخت. قواعد اخلاقی كتابداران آن دوره در سال 1939 در «لایحه قانونی حقوق كتابخانه‌ها» و نیز در سال 1953 در «بیانیه آزادی خواندن» توسط انجمن كتابداران آمریكا منعكس گردید.