بررسی سیستم آتشباری نانل

آلفرد نوبل در سال 1875، نیتروگلیسیرین حل كرد و بدین ترتیب ژلاتین انفجاری (نوعی دینامیت) كه مخلوطی ژلاتینی شكل از 92% نیتروگلیسیرین و 8% نیتروسلولز بود ساخت. و در سال 1879 از مخلوط كردن نیترات سدیم و سایر مواد به ژلاتین انفجاری مواد منفجره ضعیفتر بدست آمد. در سال 1920، نیتروگلیكول به دینامیت اضافه شد كه نقطه انجماد آن را بطور قابل ملاحظه ای پایین آ‎ورد.

در سال 1956، آنفو (نیترات آمونیوم و گازوئیل) وارد بازار آمریكا شد. در سال 1985 نیترونوبل، آنفوی جدیدی را كه مقاومت بیشتری در برابر آب داشت به نام Akvanol عرضه كرد.

و در سال 1960، اسلاری و مواد منفجره با گرانروی بالا تولید شدند  ودر سال 1970 امولسیونهای انفجاری (امولیت) و در سال 1980، آنفوی تقویت شده جدید (امولان) تكمیل و عرضه شدند كه تحول جدیدی را در چالهای آبدار بوجود آوردند. (9)

مواد منفجره صنعتی را به دسته های زیر تقسیم گردیده اند: (7)

1. مواد منفجره دانه ای مثل باروت و نیترات آمونیوم
2. مواد منفجره ژله ای
3. دینامیت ها

1-2- باروت

باروت  مخلوطی مكانیكی از نیترات سدیم یا پتاسیم زغال و گوگرد است. در حالی كه هیچكدام از آنها ماده منفجره نیستند. باروت از مواد منفجره كند سوز است و سرعت سوختن آن در مقایسه با مواد منفجره قوی خیلی كمتر از آنهاست.