گزارش كارآموزی مهندسی پزشكی

هدف دوره مای انیفیپینی كارآموزی علاوه بر علم اندوزی كاربردی و عملی، آشنایی با تجربه ها و شكست های دیگران است تا با تفكر درست و عملی، بتوانیم آن ها را شناخته و بكار بسته و به موفقیت دست یابیم.

باشد كه ما هم با تلاش و كار زیاد بتوانیم به تجاربی دست یابیم كه در خدمت  دیگران بعد از ما قرار گیرد و در جهت كل پیشرفت علم  و علوم میهنمان گام برداریم.

برای بررسی كارآموزی مهندس پزشكی و تاریخچه مهندسی پزشكی ، بد نیتس كه ابتدا نقش مهندسان پزشكی در بیمارستان اشاره شود.

بررسی نقش مهندس پزشك در بیمارستانها

{{این پژوهش با بررسی نقش مهندس پزشكی در بیمارستانها و با روش مطالعه پیمایشی میدانی انجام شده و از آنجایی كه پژوهشی كتابخانه ای میدانی بوده جامعه آماری و نمونه آماری نداشته است ولی نتایج بدست آمده نشان دهنده تأثیر استفاده از كارشناس مهندس پزشكی در مراكز درمانی است.}}

نظام پزشكی بر مبنای روال سنتی خود تمایل ندارد كه شخصی را به صرف اینه عنوان مهندس پزشكی یا كلینیكی و یا تجاری در حرفه ای غیر از پزشكی دارد به عضویت قبول كند اما آنها این واقعیت را كه روز به روز آشكارتر می‎شود باید در نظر بگیرند كه استفاده از ابزار پزشكی مستلزم داشتن قابلیت های لازم درحفظ، استفاده، تعمیر و تنظیم آنها است، در غیر اینصورت سرمایه و فرصت های تلف شده و مبالغ هنگفتی برای خرید ابزار پزشكی صرف شده است.

وجود انبوه دستگاه های بلا استفاده مازاد و یا اسقاط در انبارهای بیمارستانی و عدم توجه به آنها جای سئوال بسیار دارد. ذكر این مسئله ضروری است كه هزینه تعمیر و نگهداری تجهیزات درمانی بسیار هنگفت است و در برخی موارد ده برابر هزینه تأمین نیروی انسانی جهت تغذیه و خدمات غیردرمانی بیمارستانی است.

علاوه بر موضوع تعمیر دستگاه ها و تجهیزات پزشكی، مساله درجه بندی و تنظیم صحیح این وسایل و گرفتن پاسخ درست و مطلوب تشخیصی از آنها از موضوعاتی است كه غفلت از آن موجب می‎شود خطرات متعددی متوجه بیمار شده و درمان در جهت صحیح و مطلوب انجام نگیرد. در مواردی بیماری شدت یابد یا حتی بیمار از دست برود.

مركزیت واحد مهندسی پزشكی در بیمارستان جهت نظارت بر كلیه امور مرتبط با تجهیزات از جمله مواردی است كه اكثر افراد را به عنوان راهكاری جهت حل مشكلات از جمله انبارداری و انبار اسقاط در نظر می گیرند.

تاریخچه مهندس پزشكی در ایران و جهان

قدمت رشته مهندسی پزشكی در ایران در دوره تحصیلات تكمیل به حدود پاندزه سال و در دوره كارشناسی به حدود شش سال می رسد. البته تاسیس دوره كارشناسی  مهندسی پزشكی در خارج از كشور به حدود سی سال می رسد.