در نخستین اسناد تاریخی معتبر به جامانده از انسان چند هزار سال پیش، در می یابیم كه در میان بابلیان، ایرانیان، عبریان و یونانیان «نجیب زادگی» از عوامل تعیین كننده پایگاه اجتماعی بوده است.

جامعه تركیبی بود از اغنیا و فقرا، زیردستان و زیردستان، آزادمردان و بردگان. همین طور، در تمدن های باستانی قاره امریكا ‏‎‍[اینكاها در پرو و آزتك ها در مكزیك] جامعه به دو قشر نجبا و عوام تقسیم می شد. دستة اول با آنكه اقلیت كوچكی بود، سهم بزرگی از اموال و دارایهای جامعه را میان اعضای خودش تقسیم می كرد و سهم ناچیزی را برای اكثریت اعضای جامعه باقی می گذاشت. فقرا و عوام، مطیع و گوش به فرمان، به اقلیت قدرتمند و ثروتمند جامعه كه خود را از تبار عالی می پنداشت، خدمت می كردند.

این سلسله مراتب نظام اجتماعی كه به برخی از قشرهای جامعه اجازه می داد از قدرت، از مالكیت، و از حیثیت اجتماعی سهم بیشتری نصیب ببرد، در همة دوره های تاریخی زندگی اجتماعی انسان حضور داشته است.

افلاطون بنای جامعه جدید را نه تنها بر پایه عدالت بلكه بر ثبات اجتماعی و انضباط درونی استرار می دید. مشخصات مدینه فاضله یا جامعه آرمانی كه شهر یاران فیلسوف در آن حكومت می كنند، چنین بوده است جامعه ای كه ساختار طبقاتی آشكاری دارد و شهروندان درون یكی از طبقات سه گانه زیر جا دارند: طبقه زمامداران، طبقة نگهبانان، طبقة كارگران.

تعریف از نظر ماركس

«تعریف ماركسیستی طبقه، نشات گرفته از فرض تقدم تولید بر دیگر ابعاد است: طبقه، مجموعه بهم پیوسته ای از افرادی است كه نقش یكسانی در ساز و كار تولید ایفا می كنند. ماركس در «سرمایه»،سه طبقه اصلی را مطرح می كند كه توسط روابط شان با ابزار تولید، از یكدیگر تمایز یافته اند: 1- «سرمایه داران» یا مالكان ابزار تولید،2- «كارگران» یا همه آنهایی كه توسط دیگران به كار گرفته می شوند؛ 3- «زمین داران» یعنی كسانی كه به نظر می رسد در نظریه ماركسیستی متفاوت از سرمایه داران اند و بعنوان بازماندگاه دوره فئودالیسم در نظر گرفته شده اند. از آثار تاریخی گوناگون متعلق به ماركس چنین بر می آید كه او دیدگاهی پیچیده تر از آنچه در بالا آمد نسبت به سلسله مراتب واقعی داشته است و نیز آشكار می گردد كه او برای مثال از وجود تمایزاتی در درون هر یك از این طبقات بنیادین با خبر بوده است.