بافت1

زمانی با یك بافت حقیقی روبه‌رو هستیم، كه هم دارای كیفیت لامسه‌ای باشد و هم واجد كیفیت بصری، و هر یك به تنهایی حاوی نوعی خبر حسی منحصر به فرد باشند كه در عین حال با یكدیگر متناسب نیز هستند. ولی این دو نوع احساس لازم و ملزوم یكدیگر نیستند و هر یك را به تنهایی نیز می‌توان دریافت، زیرا لمس كردن ودیدن دو تجربه مستقل از یكدیگرند. معمولاً پس از دیدن یك بافت، میل داریم با لمس كردن و دست زدن به وجود آن اطمینان حاصل كنیم. شاید به همین دلیل باشد كه در مكانهای عمومی لازم است مكرر به ما یادآور شوند كه: «لطفاً دست نزنید»

بافت تركیب یكی شیء را با نشانه‌های بسیار خرد و متنوع نشان می‌دهد و باید به تجربه حسی پرباری كمك نماید. تأكید بر علامت «لطفاً دست نزنید» در اماكن عمومی و فروشگاههای گران قیمت، در حقیقت به رفتار اجتماعی ما نیز سرایت كرده است. ما به طور حتم طوری تربیت شده‌ایم كه به هیچ عنوان اشیا و آدمها را لمس نكنیم و تقریباً هیچ گونه خبر حسی از این راه به ما منتقل نمی‌شود. در نتیجه این حداقل تماس و تجربه لامسه‌‌ای و حتی ترس و گریز از آن كسانی كه می‌توانند ببینند هنگامی كه با چشمان بسته یا در تاریكی ناچار می‌شوند اشیا را لمس كنند، حالتی بسیار محتاطانه به خود می‌گیرند و با مراقبت خاصی به این كار اقدام می‌نمایند. به خاطر تجربه محدود و ناقص لامسه‌ای ما اغلب چیزها را از روی بافت آنها نمی‌توانیم تشخیص دهیم. در نمایشگاه مونترال كه در سال 1967 م. برگزار شد، در یكی از غرفه‌ها از بازدیدكنندگان دعوت می شد تا حواس پنجگانه خود را بیازمایند. حاضران از قیفهای مختلف انواع رایحه‌ها را استشمام می‌كردند، كه البته با اندكی بدبینی توام بود و حق هم داشتند چون بعضی از آنها بوی ناخوشایندی می‌داد آنها به صداهایی گوش می‌دادند و حتی چیزهایی را می‌چشیدند، ولی در مقابل حفره‌هایی كه داخل آن را نمی‌دیدند و از آنها خواسته می شد تا با دست چیزهایی را كه در آن است لمس كنند با تردید بسیار بی‌حركت باز می‌ماندند. چه چیز آنها را از این كار باز می‌داشت و می‌ترساند؟ به نظر می‌رسد كه عادت طبیعی و آزادانه اطفال در دست زدن و لمس كردن اشیا در بزرگسالان به علت تربیت از بین رفته است. چرا؟ شاید علت اخلاقیات ویژه قوم آنگلو- ساكسون، یا باز نگهداری رهبانی مآبانه باورهای فرهنگی كه مربوط به غرایض می‌شوند باشد. به هر حال این مسئله به كرات در آن شرایط مصنوعاً فراهم آمده، دیده می‌شد. ولی بسیاری از دریافتهای حسی ما از بافت به صورت بصری است، مثلاً تصاویر، عكسها و نقاشیها و غیره همگی مملو از بافتهایی است كه می‌بینیم اما با لمس كردن آنها پی‌می‌بریم كه در واقع بافتی به آن صورت كه دیده‌ایم وجود نداشته است و برداشت ما از آن بافت فقط بر مبنای آن چیزی است كه دیده‌ایم. جعل كردن طبیعی یك نوع بافت كه فقط دیده می‌شود، ولی وجود خارجی ندارد، تنها وسیله دفاع و بقای بسیاری از پرندگان، ماهیهای كوچك، خزندگان و حشرات است. شیوه استتارهای نظامی هم نوعی از همین روش است كه با الهام از طبیعت اخذ شده است.