بررسی سیستم آتشباری نانل
در اوایل قرن هفدهم باروت سیاه تولید گردید و برای لق كردن سنگ در صنعت معدن، انفجار جایگزین روش اصلی یعنی حرارت دادن شد با ورود به قرن هیجدهم باروت بطور گسترده ای در كارهای ساختمانی مورد استفاده قرار گرفت تا زمانی كه ویلیام بیكفورد انگلیسی فتیله اطمینان را در سال 1831 به ثبت رساند این فتیله یك وسیله مطمئن و ایمن برای آتش زدن باروت در اختیار آتشكارا |
دسته بندی | زیست شناسی |
فرمت فایل | doc |
حجم فایل | 15890 کیلو بایت |
تعداد صفحات فایل | 125 |
آلفرد نوبل در سال 1875، نیتروگلیسیرین حل كرد و بدین ترتیب ژلاتین انفجاری (نوعی دینامیت) كه مخلوطی ژلاتینی شكل از 92% نیتروگلیسیرین و 8% نیتروسلولز بود ساخت. و در سال 1879 از مخلوط كردن نیترات سدیم و سایر مواد به ژلاتین انفجاری مواد منفجره ضعیفتر بدست آمد. در سال 1920، نیتروگلیكول به دینامیت اضافه شد كه نقطه انجماد آن را بطور قابل ملاحظه ای پایین آورد.
در سال 1956، آنفو (نیترات آمونیوم و گازوئیل) وارد بازار آمریكا شد. در سال 1985 نیترونوبل، آنفوی جدیدی را كه مقاومت بیشتری در برابر آب داشت به نام Akvanol عرضه كرد.
و در سال 1960، اسلاری و مواد منفجره با گرانروی بالا تولید شدند ودر سال 1970 امولسیونهای انفجاری (امولیت) و در سال 1980، آنفوی تقویت شده جدید (امولان) تكمیل و عرضه شدند كه تحول جدیدی را در چالهای آبدار بوجود آوردند. (9)
مواد منفجره صنعتی را به دسته های زیر تقسیم گردیده اند: (7)
- مواد منفجره دانه ای مثل باروت و نیترات آمونیوم
- مواد منفجره ژله ای
- دینامیت ها
1-2- باروت
باروت مخلوطی مكانیكی از نیترات سدیم یا پتاسیم زغال و گوگرد است. در حالی كه هیچكدام از آنها ماده منفجره نیستند. باروت از مواد منفجره كند سوز است و سرعت سوختن آن در مقایسه با مواد منفجره قوی خیلی كمتر از آنهاست.