جهاد در نهج البلاغه

علی (ع) پرچمدار جهاد و مبارزه در راه خدا

“به خدا قسم اگر من تنها، با دشمنان اسلام رو به رو شوم و آنها تمام روی زمین را پر كرده باشند، باك نداشته و نمی هراسم و بدون ذره ای بیم و هراس با آنان رو به رو می­گردم.”

یاران پیامبر اسلام (ص) با تمام توان، و با مال و جان در راه خدا جهاد كردند، ولی تاریخ اسلام و جهان هیچ شخصی را كه بتواند فداكاری،‌ رشادت و شجاعت و اخلاص حضرت علی (ع) را در راه خدا و دین داشته باشد، به خود ندیده است.

قدم، قلم، بیان، شمشیر و تمام زندگی علی (ع) در راه خدا و در راه جهاد و مبارزه بود و در همه حال، به مصلحت اسلام می اندیشید.

علی (ع) با قطع نظر از تمام اوصاف انسانیش كه او را پس از پیامبر (ص)، شخص درجه یك اسلام معرفی می كند، افسر نمونة اسلام هم بوده است.

فتوحات جنگی به استثنای جنگ تبوك، به پرچم داری و فداكاری او بوده است. در هر نوع جهادی، تا آنجا برجستگی و امتیاز داشت كه احدی بر او سبقت نمی گرفت. در همة جنگها در صف اول مقدم بود و از آغاز نوجوانی تا پایان آخرین لحظه زندگی اش، در جهاد دایم به سر می برد.

امیرالمؤمنین (ع) می فرماید: “من هنوز بیست سالم نشده بود كه قدم به میدان جنگ گذاشتم … چهل سال است كه من به فنون سربازی آشنایی و سابقه دارم. هفتاد نبرد نامی را در عهد پیغمبر (ص) با نقشه های صحیح خود گشوده، پرچم پیروزی اسلام را بر بلندترین دژهای دشمن به اهتزاز درآوردم.”

اگر مصلحت اقتضای نبرد می كرد، قهرمانانه در جنگ شركت می جست و به استقبال شهادت می شتافت. چنان كه خود چنین فرموده است: “سوگند بدان كسی كه جان پسر ابی طالب به دست اوست، كه هنوز ضربت شمشیر خوردن بر من آسانتر است از مردن در بستری كه در غیر طاعت خدا باشد.”