اصلاح و بهبود تئاتر

جلو صحنه‌بندی بی‌قاعده تزئین شده بود با مجسمه‌ها و حكاكی‌هایی با نشانه‌ها و علایم وابسته به نشانهای نجابت خانوادگی كه هنوز در صفحه مسی تزئین شده توسط دُول ستایش می‌شوند. اولین كوارتوستله (qurto settle)، امپراطور مراكش فرانسواز برونت (Francois Brunet) در سفرش به انگلستان در سال 1976 برای تئاتر صنفی از تالار نمایش (اودیتوریوم) به جا گذاشت.

در زمانیكه فرانسوی‌ها كمتر به لباس‌های آرتیست‌ها و بازیگران فكر می‌كردند او بیشتر راحتی تماشاگران را دوست می‌داشت. تالار نمایش (اودیتوریوم) بی‌نهایت زیباتر و عملی‌تر از تماشاخانه‌های هنرپیشه‌های فرانسوی بود. كف زمین در نمایشگاه به شكل آمفی‌تئاتر ترتیب داده شد. صندلی‌ها طوری چیده شدند كه هیچ صدایی شنیده نمی‌شود. هفت جایگاه مخصوص كه هر كدام 20 نفر را در خود جای می‌دهند همان تعداد جایگاه در طبقه دوم، زیرین و بالاتر از آن، هنوز مانند بهشتی وجود دارد.

2- اولین كوچه دروری (Drury)

اولین تئاتر سلطنتی بین خیابان بریج (Bridges) و كوچه دروری (Drury) خانه یكی از شركت‌های كینگ (King) تحت مدیریت توماس كلیگ‌رو (Thomas, Killigrea) بود. این تئاتر در روز 7 ماه می 1963 با ارزش 2400 پوند افتتاح گردید، درازای بیرون آن 12 فوت و عرض آن 58 فوت بود. وقتی كه (Pepys) پپیز برای اولین بار آن را در روز 8 می سال 1663 آن جا دید متوجه مقداری عیوب در طراحی آن شد: این محل با شیوه و تدابیر فوق‌العاده‌ای ساخته شده است اما در عین حال دارای معایبی نیز می‌باشد. باریكی محل‌های عبور در حال خارج شدن از كف زمین و فاصله صحنه از جایگاه‌ها كه مطمئن هستم شنیدن صدا ممكن نخواهد بود اما با تمام این احوال همه چیز خوب است. بیشتر از همه موسیقی در قسمت زیر می‌باشد و بیشترین صدای آن در زیر صحنه است كه در پایین احتمالاً شنیده نمی‌شود و مطمئناً باید تعمیر شوند.

3- اصلاح در پیشرفت

در بهار 1966 مقداری اصلاحات در این تئاتر سلطنتی انجام شد و در 19 مارس پپیز (Pepys) عجول رفت كه ببیند چه پیشرفت‌هایی در حال انجام است. تمام این تماشاخانه پر از كثافت بود. داشتند صحنه را وسیع‌تر می‌كردند اما خدا می‌داند كه آنها كی می‌توانند دوباره نمایش بدهند، وظیفه من در این‌جا دیدار از درون صحنه و دستگاه و اطاق‌های تمرین بود و حقیقتاً این‌ها ارزش دیدن داشت.

4- درون اولین راه (كوچه) دروری (Drury Lone)

در سال 1669 شاهزاده كسیمو سوم (Cosimo) توسكانی (Tuscany) حداقل دو بار از این تماشاخانه دیدار كرد و كنت لورنزو ماگالوتی (Count Lorenzo Magalotti) مشاور رسمی او اولین نظریات خودش را اینگونه بیان كرده است: خطاب به تئاتر كینگ (King)، پس از شنیدن كمدی از جایگاه مخصوص پادشاه. این تئاتر تقریباً به شكل دایره‌ای می‌باشد كه در درون احاطه شده است. جایگاه‌های مخصوص از یكدیگر جدا بوده كه هر كدام به چندین ردیف از صندلی تقسیم گردیده برای پذیرایی از خانم‌ها و آقایان كه به موجب آزادی مملكت با یكدیگر در حالت غیرتبعیض می‌نشینند و بقیه محل‌ها در طبقه اول اختصاص به دیگر مدعوین دارد. خیلی روشن است كه باید تغییراتی زیاد در آن داده شود. با چشم‌اندازهای زیبا. قبل از شروع این كمدی به خاطر اینكه مدعوین از انتظار خسته نشوند سمفونی زیبایی نواخته می‌شود كه به خاطر آن مردم زیادی برای لذت بردن قبل از شروع نمایش به آن‌جا می‌آیند.

5- دومین تئاتر سلطنتی

5 ژانویه 1672 اولین تئاتر سلطنتی توسط آتش نابود و شركت King موقتاً برای تماشا به زمین تنیس لیزل (Lisle)می‌رفتند، در همین هنگام تئاتر سلطنتی در دروری (Drury) با هزینه‌ای بالغ بر 4000 پوند توسط كریستوفر رن(Christopher Wren) ساخته شد. دومین تئاتر سلطنتی دارای عرض مشابهی با اولین تئاتر اما طول آن 140 فوت یعنی 28 فوت طولانی‌تر از تئاتر قبلی بود، برای اینكه یك اطاق پرده به پشت آن اضافه شده بود در مقابله با پرخرجی و مجللی(Dorset garden) دومین تئاتر به گفته درایدن (Dryden) در روز افتتاحیه در تاریخ 26 مارس 1674 بسیار ساده ساخته شده بود. اما تفاوت‌ها را اینگونه بیان كرده است: یك خانه ساده، پس از یك انتظار طولانی شما را نیمه راضی به خانه می‌فرستد درست مثل كاخ‌های نرون كه با طلا می‌درخشیدند.

6- زنبورهای نر بیكار در كندوی نمایش

در سال 1682 شركت دوك (Duke) شكوفا شد، اما شركت كینگ (King) كه از سوءمدیریت و آشفتگی‌های درونی زجر می‌كشید از هم فرو پاشیده شد. این دو شركت در یك شركت متحد ادغام گردیده و به خانه دروری (Drury) منتقل شدند. با رسیدن سال 1693 كریستوفر ریچ (Christopher Rich) رئیس این تماشاخانه شد و كنترل كامل همه چیز را چه مادی و چه معنوی در دست خود گرفت. هنرمندان قدیمی بیشتر از این مدیریت زجر می‌كشیدند. كالی كیبر (Colley Cibber) كه در زیردست ریچ شروع به كار كرده بود خاطرات ناخوشایند خود را در طول این مدت همكاری با ریچ این طور بیان می‌كند: با بودن تنها تئاتر در مالكیت شهر، آن‌ها برنامه‌های خود را به این صورت بر دیگران و بازیگران تحمیل می‌كردند، آن‌ها سرمایه را به بیست سهم تقسیم می‌كردند. این سهام بین پول‌سازان تقسیم می‌شد كه ماجراجویان نامیده می‌شدند كه بی‌تفاوت نسبت به امور نمایش بودند، اما هنوز بیشتر امور مدیریتی در اختیار آن‌ها بود. زمانیكه این كندوی نمایش پر از زنبورهای نر بیكار بود، هنرپیشه‌ها زیر بیشتری فشار و ناامیدی به سر می‌بردند، با این وجود مشكلات آن‌ها سبك‌تر از قبل و وضعیت قبلی بود، برای اینكه آن‌ها در نصف سود تقسیم شده، سهیم بودند.