تاریخ كاریكاتور

یكی دیگر از نمونه های بارز درهنر یونان باستان، گرایشی است كه هنرمندان این دوره درنشان دادن اشكال و گونه های مضحك و بی تناسب نشان می دهند. البته طبق نظر تاریخ نویسان این گرایش عكس العملی نسبت به هنر كلاسیك بوده است. با آن كه منظور از خلق این آثار نمایش جنبه ی خنده دار بودن و ضعف موجود انسانی بوده ولی واقعاً نمی توان این آثار راكاریكاتور به حساب آورد. بنابراین، درهنر عصر باستان، عناصری دیده می شود كه درپیدایش كاریكاتور موثر بوده اند. این عناصر برخی فراموش شده و برخی جنبه جهانی یافته و در دوران های بعد به ویژه عصر رنسانس درمسیر اصلی هنر اروپا قرار گرفته اند. بهترین نمونه از این عناصر، گرایش هنرمندان به كشیدن انسان به شكل های حیوانی و تركیب شكل انسان با حیوان است. افسانه حیوانات از دیرینه ترین آثار ادبی است كه قدمت آن از مصر باستان تاكنون ادامه داشته است. در پاپیروس های مصری به جا مانده تعدادی ازحیوانات در حال انجام كارهای انسانی نشان داده می شوند. برخی از شكل های مركب انسان و حیوان برروی سنگ های قیمتی و گوهر آلات دیده می شود. اكنون این اشكال دیگر جنبه احترام آمیز ندارند، بلكه گونه هایی هزل گونه و خیالی به شمار می روند. همچنین دردوره های رم باستان، موضوع آدم های كوتوله به گونه ای مورد علاقه و توجه هنرمندان واقع شده بودكه درحدود چهارپنجم تصاویر و آثار مضحك و خنده دار را شامل می شد. اما این امر به هیچ وجه به این معنی نیست كه دنیای كلاسیك كوتوله ها همه ویژگی های هنر مدرن كاریكاتور را دارا بوده است.

باید توجه داشت مقصود هنرمند دردوران باستان از عناصری كه امروزه خنده دار و كمیك به نظر می آیند، خلق آثاری درارتباط با زندگی افراد جامعه نبوده است، بلكه این آثار بیشتر جنبه مذهبی، تزئینی و خنده دار داشته اند و فاقد شخصیت قوی و بنیادی بوده اند.