هنر و هنرمندان

احساساتی را كه می خواستند انتقال دهند،‌فرا بنمایانند. ولی تازه واردان بـه عالم هـنر در گام‌هـای نخستین آشنـایی خود با مسـئله‌ی دیگری روبه رو می شوند. آن‌ها  میل دارند كه مهارت هنرمند تصویرگر را در بازنمایی آن‌چه  می بینند تحسین كنند. بالاترین پسند آن‌ها  تابلوهایی است كه «همانند واقعیت» به نظر آیند. مهارتی كه در انعكاس صادقانه ی جهان نمایان به كار می رود به راستی درخور تحسین است. هر كس كه  فیلمی از والت دیسنی یا یك كارتون فكاهی دیده باشد می داند كه گاه می شود چیزها را به غیر از آن چه ظاهر می شوند به تصویر كشید و آن‌ها  را به شیوه های مختلف دگرگونه و تحریف كرد. میكی ماوس(یا موش میكی) زیاد به موش واقعی شباهت ندارد، با این همه كسی دربار‌ه‌ی ‌ی  طول دم آن در روزنامه ها شكوه و شكایت نمی‌كند. آن‌ها  كه به جهان پرنشاط والت دیسنی گام می نهند هیچ دغدغه ای دربار‌ه‌ی ‌ مفهوم واقعی هنر ندارند .فیلم های او را با همان تعصبی نگاه نمی كنند كه به هنگام دیدار از یك نمایشگاه نقاشی مدرن از خود نشان می دهند . ولی چنان‌چه  یك نقاش مدرن تابلویی را به شیو‌ی خاص خود ترسیم كند چه بسا فردی سُمبُل كار و كم مایه پنداشته شود؛ كه نمی تواند كار بهتری انجام دهد.  دربار‌ه‌ی ‌  نقاشان مدرن هر اندیشه ای داشته باشیم ، می توانیم با اطمینان خاطر آن‌ها  را برای «درست» تصویر كردن اشیاء دارای شناخت و مهارت كافی بدانیم . اگر چنین نمی كنند.  دلایل آن ها می تواند كاملاً شبیه دلایل والت دیسنی باشد.  هر گاه در خصوص دقت و درستی یك تصویر خللی را تشخیص می دهیم،  باید همیشه دو سؤال را برای خود مطرح كنیم:  یكی این كه آیا ممكن نیست كه نقاش برای تغییر جلوه‌ی  ظاهری آن‌چه  دیده است دلایلی برای خود داشته باشد.  ما به مرور كه تاریخ تحول هنر را پی می گیریم بیشتر دربار‌ه‌ی  چنین دلایلی بحث خواهیم كرد. دیگر این كه هر زمان اثری را به دلیل آن كه نادرست(یا غیر واقعی )‌ ترسیم شده است محكوم می كنیم،  باید از خود سوال كنیم كه آیا مطمئن هستیم كه تشخیص نادرست است و تشخیص نقاش خطاست ؟‌این تمایل در همه‌ی ما وجود دارد كه (هر گاه در برابر تصویری كه مأنوس ما نباشد قرار بگیریم ) بی هر گونه تأمل این حكم را صادر كنیم كه «واقعیت به شكل دیگریست» . این عادت عجیب را داریم كه فكر كنیم  طبیعت همیشه باید شبیه تصاویر مألوف ما ظاهر گردد.