امامت از دیدگاه عقل و قرآن

امامت اساس و تنها بالنده اسلام و شاخه بلند آن است» شیعه بدین مسأله ایمان و اعتقاد راسخ دارد.

در سورة بقره آیه 124 خدواند كریم می‌فرمایند:

«به یادآر هنگامیكه پروردگار را ابراهیم، او را مورد آزمایش قرار داد و پس از تكمیل امتحان فرمود كه ترا برای مردم امام قرار دادم» كه در این آیه خداوند امامت را والاتر از نبوت قرار داده چرا كه ابراهیم در ابتدا پیامبر بود و پس از انجام آزمایشات سخت و گذر از آنها به درجة امامت نیز رسیده و در این جایگاه است كه لزوم باك و معصوم و خاص بودن امام مطرح و مشخص می‌شود چرا كه غیر از این نمی‌تواند باشد.

از مهمترین اشارات و دلایل ارجحیت امامت انتصابی در نزد شیعه و از مدارك مستحكم آورده شده حدیث ثقلین است كه از جانب رسول خدا نقل گشته است.

«اِنی تارِكُ فیكُمُ الثَقَلین: كتابَ الله و عترَتی»

كه خود بر اهمیت مسألة امامت و حساسیت آن بر اساس در ردیف قرآن قرار گرفتن آن می‌افزاید.

در پیرامون اهمیت مسأله امامت شهید آیت الله دستغیب در مباحث پیرامون تعیین و كتابی به همین نام تعیین به امامت و ولایت را از پایه‌های تعیین الهی كه دومین پایة ایمان است می‌داند و می‌فرمایند: یكی از شعب تعیین كه تحصیل آن بر هر مسلمانی واجب است یقین به امامت و وجوب تبعیت و محبت دوازده نور طیبه و دودمان طاهره اول آنان علی ابن ابیطالب و آخرشان حجه ابن الحسن (ع) واجب است بطوری تعیین شود كه هرگز متزلزل نشود.»

دلایل عقلی انتصابی بودن امامت

همان‌طور كه خداوند پیامبر انتخاب می‌كند می‌تواند امام را نیز تعیین و معرفی نماید. انجام این كار لطف و عنایت الهی است و لطف، واجب علی الله است.

خواجه نصیر در كشف المراد می‌فرماید:

امام لطف است پس نصب آن بر خداوند واجب است تا بدین وسیله غرض او حاصل شود.