استاد شهریار شاعر افسانه‌ای

محمد حسین تحصیل را در مكتب خانه قریه زادگاهش با گلستان سعدی، نصاب، قرآن و حافظ آغاز كرد و نخستین مربی او ابتدا والد ماجدش و بعد مرحوم امیر خیری بود. تحصیلات ابتدائی در مدرسه‌های متحده و فیوضات و متوسطه را در تبریز و دارالفنون تهران بپایان رساند.

در سال 1303 شمسی وارد مدرسه (طب دانشكده پزشكی امروز) شد. تا آخرین سال پزشكی را با هر مشتقی كه داشت پسری و در بیمارستان مراتب انترنی را می گذراند كه سبب پیشامدهای عاطفی و عشقی، از ادامه تحصیل منصرف شد و كمی قبل از اخذ مدرك دكتری پزشكی را رها كرد و به خدمات دولتی پرداخت. بقول خود شهریار، این شكست و ناكامی عشق موهبت الهی بود كه از عشق مجازی به عشق حقیقی و معنوی رسید.

در اوایل جوانی و آغاز شاعری «بهجت» و پس از سال 1300 كه به تهران رفت شیوا تخلص می‌كرد ولی به انگیزة ارادت قلبی و ایمانی كه از همان كودكی و نوجوانی به خواجه شیراز داشت. برای یافتن تخلص بهتری وضو گرفت نیت كرد و دو بار از دیوان حافظ تفال زد كه هر دو بار كلمه «شهریار» آمد و چه تناسبی داشت با غریبی او و نیت تقاضای تخلص از خواجه:

هر چند خود نیتی درویشان كرده بود و تخلصی «خاكسارانه» می خواست ولی به احترام حافظ تخلص «شهریار» را پذیرفت.

شهریار شاعری مومن و مسلمان بود. عمق اعتقادات قلبی او از خلال بسیاری از اشعارش بخوبی پیداست.

از دیگر خصوصیات بارز او رقت و حساسیت فوق العاده فروتنی و درویشی همیشگی مهمان دوستی و مهمان نوازی دائمی اخلاص و صمیمیت ویژه با دوستان واقعی، محلاح مفرط به تمامی هنرها بخصوص شعر، موسیقی و خوشنویسی بود او خط نسخ و نستعلیق بویژه خط تحریر را خوب می نوشت. در جوانی سه تار می زد و آنطور نیكو می نواخت كه اشك استاد ابوالحسن صبارا جاری می‌كرد و برای ساز خود می سرود:

پس از مدتی سه تار را برای همیشه كنار گذاشت.

از آثار او می‌توان به حیدر بابا – هذیان دل – مومیائی – افسانه شب و ای وای مادرم اشاره كرد.