یكی از اهداف اساسی این برنامه ها برخورداری مساوی معلولان از مزایا وپیشرفت های اجتماعی است، كه مربوط به تمام كشورها صرف نظر از درجه توسعه یافتگی آنها می شود. این برنامه همچنین تاكید بر اهمیت شركت مستقیم معلولان در برنامه ریزی ، اجرا وارزیابی فعالیتهای مربوط به آنها را دارد.تخوین زده می شود كه 80درصد معلولاندركشورهای در حال رشد زندگی می كنند كه چندان تعجب برانگیز نیست،یرا اغلب معلولیت ها ناشی از جنگ ، سوءتغذیه، فقر و عدم مراقبت های صحیح بهداشتی و آموزشی و سایر عواملی می شود كه ناشی از توسعه نیافتگی این كشورهاست. ازدیاد روز افزون جمعیت وفقدان منابع مالی كافی، برنامه های توانبخشی را در این كشورها با مشكلات فراوان مواجه نموده است، به طوری كه معلولان در این كشورها احتیاج به توجه ویژه دارند 1.  

معلولیت در ایران

بر اساس آخرین آمار منتشر شده از طرف مركز آمار ایران در سال 1371 ، 453090 نفر از جمعیت كشور معلول بوده اند.از این تعداد 49.3درصد در نقاط شهری و50درصد در نقاط روستایی سكونت داشته و7درصد غیر ساكن بوده اند.

موارد معلولیت

فراوان ترین مورد معلولیت نقص پای راست است كه به تنهایی20.5 درصد از موارد معلولیت را شامل می شود.سایر موارد معلولیت به ترتیب فراوانی، نابینا (18.4درصد) نقص پای چپ (15.3درصد) فلج كامل (9.5درصد)، ناشنوا (9.3درصد) نقص دست راست (9درصد) نقص دست چپ (7.9درصد)، ناشنوا (6درصد)، قطع دست یا پا هر دو (12.1درصد) است و 2 درصد از موارد معلولیت مربوط به معلولانی می شود كه مورد معلولیت خود را اظهار نكرده اند.

علل معلولیت

21.3 درصد از عوامل معلولیت ناشی از عوامل ارثی و مادرزادی،41.2 درصد بیماری، 28.2 درصد حادثه، و علت 9.3 درصد از موارد معلولیت اظهار نشده باقی مانده است.

آموزش

از جمعیت معلول 6-24 سال كشور 30.24 درصد، در حال تحصیل هستند. این نسبت در نقاط شهری 34.62 درصد، در نقاط روستایی 25.88 درصد بر آورده شده است. نسبت معلولان در حال تحصیل در گروههای سنی مختلف یكسان نیست. این نسبت در گروه سنی 6-9 سال47.90 درصد ، 10-14 ساله 49.7 درصد، و15-24 سال 15.18 درصد، است.

2- نظریه‌های دیگری، صرفاً به پدیده‌های یادگیری توجه دارد و همیشه معطوف به شاگرد است؛ به عبارت دیگر، نظریه‌های یادگیر، تبیین كننده‌ی چگونگی یادگیری و توصیف كننده‌ی شرایطی است كه با حصول آن‌ها یادگیری صورت می‌گیردو در حالی كه نظریه‌های تدریس باید به بیان كننده، پیش‌بینی كننده و كنترل كننده موقعیتی باشد كه در آن، رفتار معلم موجب تغییر رفتار آن ؟؟ می‌شود. نظریه‌های یادگیری راه های یادگیری شاگرد را بیان می‌كند. در صورتی كه نظریه‌های ما تدریس توصیف كننده روش‌هایی است كه برای، وسیله معلم شاگرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد و سبب می‌شود كه او یاد بگیرد.

3- نظریه‌های یادگیری بر اثر تحقیقات كشف شده است و توصیف كننده روابط تغییرهای مختلف یادگیری است، در حالی كه نظریه‌های تدریس به وسیله علمای تعلیم و تربیت وضع می‌شود.

4- وقتی كه تدریس می‌كنیم، فعالیت‌هایی را انجام می‌دهیم؛ اما وقتی یاد می‌دهیم ما شاگردان را به انجام فعالیت‌هایی وادار می‌كنیم.

5- اگر بخواهیم آن چه درس می‌دهیم یاد بدهیم، باید قادر باشیم شاگردان را درك كنیم و از آن چه در رفتار آنان اثر می‌گذارد آگاهی یابیم. نتیجه این كه اگر فعالیتی منجر به یادگیری نشود تدریس نیست.

روش تدریس در مكاتب فلسفی:

1- آرمان گرایی:[1] روش تدریس با تأكید بر خودكاری شاگرد، به تشویق محصلان به تفكر و راهنمایی آنها در انتخاب موضوع‌های  تفكر می‌پردازند و فرصت‌هایی فراهم می‌آورند كه محصلان معرفت‌های آموخته‌شان را در حل مسائل اخلاقی و اجتماعی مورد استفاده قرار دهند و ارزش‌‌ها و تمدن انسانی را بپذیرند. در نتیجه روش دیالكتیك مخصوصاً در موضوعاتی كه تفكر در آن دخالت دارد ترجیح دارد.

روش پروژه كه در آن شاگردان به صورت انفرادی یا گروهی، ضمن برخورد با مسئله، از روی طرح و نقشه به آزمایش و مطالعه می‌پردازند جزء رو‌ش‌های آموزشی می‌باشد.

اهمام روش عدم، در تحریك یادگیری مانند روش منطقی، روش مشمول و زیبا شناسی، روش ؟؟؟ و زیباشناسی، روش به كاربردن مجاز و روش آزمایشی قابل قبول است. به طور كلی موضوع درس از روش تدریس جدا می‌باشد.